Ο απεργιακός, αγωνιστικός συντονισμός ανάμεσα στην πρωτοφανή πανελλαδική αγροτική έκρηξη και την Πανεργατική απεργία της Πέμπτης 4 Φλεβάρη, είναι εικόνα από το αναπότρεπτο μέλλον του Κινήματος.
Αποτελεί έκφραση της συσσωρευμένης εργατικής οργής και της αγροτικής αγανάκτησης, εκδήλωση του σύγχρονου αγροτικού και εργατικού προβλήματος.
Πρόκειται για εργατική και λαϊκή, κυρίως, απάντηση που στρέφεται ενάντια τόσο στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα Κατρούγκαλου όσο και στην πολιτική ενίσχυσης της τάσης δημιουργίας μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων στις κατασκευές, στην υγεία και στη γη και μέσω του συνδυασμού αντιασφαλιστικού - υπερφορολόγησης που πλήττει κι άλλο τους ήδη χτυπημένους μικρομεσαίους αγρότες, τους ήδη χτυπημένους μικρούς μηχανικούς, δικηγόρους και μικρομεσαίους επαγγελματίες.
Με ψευδαισθήσεις και όρια αλλά και διάθεση υπέρβασής τους. Αυτή η ενεργός τάση συγκέντρωσης του πλούτου και της γης σε ολοένα λιγότερα χέρια κινεί και μεγαλοεπαγγελματίες, για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, να δίνουν το δικό τους παρόν στην πραγματική κίνηση και διαπάλη που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αυτής της διαπάλης έκφραση είναι και η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να ιδιοποιηθεί το κίνημα και να το περιορίσει στα αδιέξοδα, επικίνδυνα και αντιλαϊκά όρια της κανιβαλικής πολιτικής ενός «φιλεύσπλαχνου καπιταλισμού» και εντός - με κάθε θυσία - της αντιδραστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης του κεφαλαίου. Αυτής της αναμέτρησης έκφραση είναι η προσπάθεια της ΝΔ να χρησιμοποιήσει το κίνημα για τους δικούς της σκοπούς ώστε να το στρέψει ενάντια στον εαυτό του, η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να πάνε όλα αυθεντικά εργοδοτικά και μαύρα.
Σε αυτή τη φουσκοθαλασσιά βγαίνει στην επιφάνεια, όπως σε κάθε τρικυμία, όλη η λάσπη του βυθού.
Είναι μια αναμέτρηση σε εξέλιξη.
Εκεί είμαστε.
Στην εμφάνιση στο προσκήνιο των αγωνιστικών εργατικών και αγροτικών τάσεων συνέβαλαν οι προσπάθειες συντονισμού του αγώνα, το θετικό μήνυμα των κοινών ανακοινώσεων των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς.
Βοήθησε η προπαγάνδιση της απεργίας στις συνοικίες με την πρωτοβουλία και τη φαντασία των ανθρώπων του αγώνα.
Το εργατικό κίνημα αντιμετωπίζει μια μεταβατική κατάσταση στην οποία μπορεί να στεριώσει η αυτοπεποίθηση και η άνοδος της εργατικής χειραφέτησης, η πτώση των στοιχείων πολιτικής και ιδεολογικής ενίσχυσης της εκμεταλλευτικής πολιτικής του συστήματος και των συντηρητικών μετατοπίσεων.
Βασικό στοιχείο της σημερινής κατάστασης και της δυναμικής της δεν είναι τόσο η αδυναμία της εργατικής χειραφέτησης να μετατρέπεται σε ανεξάρτητο αυτοτελές ανερχόμενο κοινωνικό ρεύμα αλλά είναι κυρίως και πρωτίστως η στροφή, αργή έστω, που αυτή (η τάση εργατικής χειραφέτησης) πραγματοποιεί αναζητώντας μια τέτοια κατεύθυνση.
Πρόκειται για την προοπτική μιας ιστορικής αντιστροφής. Για ένα ιστορικό κοντράστ που θα σημαδεύεται απ’ τα επιτακτικά αιτήματα για «να φάει ψωμί ο εργάτης», την αναγκαιότητα και δυνατότητα της μεγάλης αναμέτρησης για τις ελευθερίες που απαιτεί ο σύγχρονος κοινωνικός πολιτισμός και τους κινδύνους μιας πρωτοφανούς οπισθοχώρησης.
Η εργατική πολιτική «έχει» για όλες τις εποχές γιατί είναι μια διαρκώς αναπαραγόμενη κα αναπτυσσόμενη διαδικασία με σταθμούς. Η δε αντικειμενική κοινωνική τάση χειραφέτησης και σύγκρουσης απέναντι στο κεφάλαιο εκδηλώνεται ανισόμετρα αλλά και αναπότρεπτα σ’ όλες τις σφαίρες της οικονομίας, της πολιτικής και των ιδεών.
Αυτή η γενικότερη μακροπρόθεσμη δυναμική της νέας κατάστασης που ωριμάζει αποτελεί βασική πλευρά και για ένα νηφάλιο υπολογισμό του σημερινού συσχετισμού των δυνάμεων και τον καθορισμό των στόχων που βάζουν μπροστά τους τα εργατικά εγχειρήματα της εποχής μας.
Χωρίς απογείωση στην πολιτική ονειροπόληση αλλά και χωρίς υπόκλιση στην τρέχουσα πολιτική στατιστική, οι εργατικές αριστερές δυνάμεις οφείλουν, απέναντι στη ζωή, να διαχωριστούν απ’ την αναπόφευκτη κοινωνική τάση που βλέπει σαν αιώνια τα όρια της σημερινής πραγματικότητας.
Σε αυτήν ακριβώς τη μεταβατική περίοδο, που το εργατικό κίνημα παρουσιάζεται με τη μορφή της άμπωτης και της πλημμυρίδας και οι τάσεις της εργατικής χειραφέτησης απαγκιστρώνονται από τα συντρίμμια της οπισθοχώρησης και αναζητούν ένα νέο, αυτοτελή, αποφασιστικό ρόλο στο περιεχόμενο και την προοπτική των ταξικών αντιπαραθέσεων, η αναγκαία προσπάθεια για τη νικηφόρα πορεία του εργατικού κινήματος καθορίζεται από τις συνειδητές παρεμβάσεις των ανθρώπων. Αυτών που έχουν συμφέρον να μετασχηματίσουν εκείνες τις πλευρές της σύγχρονης πραγματικότητας οι οποίες απαιτούν την «κατάργηση της» από τη σκοπιά των σύγχρονων εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών.
Σε αυτές τις συνθήκες, αυτό που έχει πρώτα απ’ όλα αξία είναι να αποφασίσει κανείς είναι με το ποια πλευρά θα «πάει».
Το «εργατικά και ανατρεπτικά δυνατό» υπάρχει και κρίνεται στο παρόν. Σημαίνει το μέγιστο που μπορεί να πραγματοποιηθεί σε κάθε φάση, σε κάθε εποχή, για την προώθηση της εργατικής χειραφετητικής πολιτικής.
Ο αγώνας αυτός που είναι σε εξέλιξη πρέπει να συνεχιστεί συλλογικά και αποφασιστικά.
Να βρίσκεται από την αρχή ως το τέλος, στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, των συλλογικών τους αποφάσεων, κανενός άλλου.
Να συνεχιστεί, να δυναμώσει και να απλώσει κυρίως και πάνω απ’ όλα ο συντονισμός των αγωνιζόμενων πρωτοβάθμιων σωματείων αλλά και ομοσπονδιών που μπαίνουν στον αγώνα. «Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία μια νέα εργατική ενότητα δράσης ταξικών αγωνιστικών σωματείων, συνδικάτων, ομοσπονδιών κλάδων, σωματείων συνταξιούχων, επιτροπών αγώνα στις γειτονιές κλπ. ενάντια στο ασφαλιστικό τερατούργημα, ένα νέο κέντρο αγώνα που θα συνενώσει όλες τις αντιστάσεις και θα διεκδικήσει την πρώτη νίκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα» επισημαίναμε στις 3 Φλεβάρη και τονίζουμε ξανά.
Να συνεχιστεί να βαθύνει και να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ο συντονισμός της δράσης όλης της μαχόμενης Αριστεράς με κεντρικό στόχο την υπηρέτηση και εξυπηρέτηση του κινήματος. «Όλες μαζί οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς μπορούν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο ταξικό εργατικό ανατρεπτικό ρεύμα που θα συμπαρασύρει σε συμμαχία τα πληττόμενα μικρομεσαία στρώματα και θα πλήξει βαθιά τον αντίπαλο. Έτσι και μόνον έτσι θα αλλάξει ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός προς τα αριστερά και όχι προς τη δεξιά που ανασυγκροτείται με νέο, πιο επιθετικό κανιβαλικό πρόσωπο» σημειώναμε πριν μέρες.
Αυτό είναι μια άμεση χειροπιαστή πολιτική υποχρέωση ιστορικής σημασίας για τις ευρύτερες πρωτοπόρες δυνάμεις των ίδιων των εργαζομένων και της νεολαίας του καιρού μας.
Το καθήκον αυτό δεν εξαρτάται βέβαια μόνο απ’ τις αντιφάσεις, τις δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα ή τις επαναστατικές απαντήσεις αυτών των πρωτοποριών. Και πολύ περισσότερο δεν εξαρτάται απ’ τα ατομικά πολιτικά χρονοδιαγράμματα των ξεχωριστών αγωνιστών.
Αλλά, από την άλλη μεριά, είναι ένα καθήκον που η πορεία του δεν πρόκειται να κριθεί γενικά και αόριστα «απ’ την εργατική τάξη» ή την «ταξική πάλη», απ’ τις «νεώτερες γενιές» ή την «ιστορία».
Γιατί πρώτα απ’ όλα αποτελεί ένα πολιτικό, πρακτικό, «οργανωτικό» δίλημμα των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων και των υπαρκτών αντιφατικών δυνάμεων που ανιχνεύουν, προωθούν, δοκιμάζουν την εργατική πολιτική και «έχουν συμφέρον» απ’ τη δυναμική της νέας κατάστασης.
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/02/blog-post_74.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου