1. Βοήθεια στους - υποτιθέμενους - ριζοσπάστες ρεφορμιστές

(Καμιά αντίρρηση περί της... πατρότητος); 


11 Σεπτεμβρίου 2011

Συντρόφισσες και Σύντροφοι, Συναγωνίστριες  και Συναγωνιστές, Φίλες και Φίλοι,

    

    Μέσα σε δύο μόλις χρόνια το όνειρο, που εντέχνως πλάσαραν το 2009 οι διαφημιστές του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ, έγινε εφιάλτης. Από τα ¨ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα¨ για ¨ καλύτερες ημέρες¨, για ¨ τα χαμένα χαμόγελα που θα επιστρέψουν¨ και για ¨ τα λεφτά που υπάρχουν¨, ο λαός μας οδηγήθηκε στην Τρόικα, στο μνημόνιο και στο καταθλιπτικό  πηγάδι της σταδιακής εξαθλίωσης, το οποίο, όπως φαίνεται, δεν έχει ορατό πάτο.  

      Εμείς, η αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της, επισημαίναμε εγκαίρως από την μεταπολίτευση κιόλας, για να μην ανατρέξω στην μετεμφυλιακή περίοδο και στο βρόγχο του σχεδίου Μάρσαλ  - μάλλιασε η γλώσσα μας να το λέμε και να το ξαναλέμε, σε όλους τους τόνους, και με κάθε ευκαιρία - πως το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα και το υλοποιούμενο μοντέλο ανάπτυξης ήσαν πρόσκαιρα αποτελεσματικά και στο τέλος θα αποδεικνύονταν καταστροφικά για το λαό. Δυστυχώς για τον τόπο, οι λαϊκισμοί των δύο κομμάτων εξουσίας και τα ελεγχόμενα από την μεγαλοαστική τάξη ΜΜΕ καταδίκαζαν τις φωνές μας κάτω από σκόνες σιωπής. Τα μερίδια από την επιδοτούμενη από το μέλλον των παιδιών μας οικονομική ανάπτυξη και ο πρόσκαιρος καταναλωτικός ευδαιμονισμός μπούκωναν συνειδήσεις, γραφίδες, στόματα και οθόνες.

    Σήμερα μπορούμε να το πούμε και να ακουστούμε: το ιδιότυπο κοινωνικό κράτος των κομμάτων εξουσίας και η ισχυρή  Ελλάδα των κυρίων Σημίτη και Καραμανλή  βασίστηκαν στην καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων ,στην με κάθε τρόπο ιδιοποίηση από την μεγαλοαστική τάξη και τις πολιτικοκοινωνικές ελίτ  των εθνικών και Κοινοτικών πόρων και στον υπερδανεισμό ατόμων, νοικοκυριών, επιχειρήσεων, Οργανισμών και Κράτους.     

     Και αν στις άλλες Χώρες ο υπερδανεισμός ατόμων, νοικοκυριών. επιχειρήσεων και Κράτους έγιναν για την ανατροφοδότηση της παγκόσμιας ανάπτυξης και της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην συγκεκριμένη ιστορική φάση, δηλαδή για την παγκοσμιοποίηση και για την ελεύθερη λεηλασία των αγορών και των λαών κυρίως από το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο, στην Χώρα μας ο μεταπρατικός (κομπραδόρικος) χαρακτήρας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης για να αναπτυχθεί απαιτούσε ¨αγοραστική δύναμη¨ και υπερκοστολογημένες δημόσιες επενδύσεις. Με απλά λόγια, ο υπερδανεισμός επιλέγει ως λύση και ο Δημόσιος Τομέας διογκώθηκε, γιατί το απαιτούσε η ντόπια παρασιτική αστική τάξη. Η αποτυχία του οικονομικού συστήματος σήμερα δεν οφείλεται στον διογκωμένο Δημόσιο Τομέα, όπως ευαγγελίζονται τα λογής παπαγαλάκια του συστήματος, αλλά στην αποτυχία του Ιδιωτικού Τομέα να παίξει το ρόλο του, να επενδύσει σε παραγωγικές δραστηριότητες και να αυξήσει έτσι τον Εθνικό Πλούτο. Ακόμη και όταν το πολιτικό σύστημα  χάρισε στους Έλληνες επιχειρηματίες σκανδαλωδώς κεφάλαια με την απάτη του Χρηματιστηρίου , αυτοί τα έκαναν τραπεζιτικές καταθέσεις στο εξωτερικό και υπερπολυτελή καταναλωτικά αγαθά. Επί πλέον, και την ευθύνη για την περίφημη διαφθορά και αναποτελεσματικότητα του Δημοσίου την φέρνει εξ ολοκλήρου το πολιτικοοικονομικό καταστημένο, γιατί την έθρεψε στη βάση της ανάγκης του για μηχανισμούς λεηλασίας του Δημόσιου χρήματος.

   Όμως, ως αριστερά του 21ου αιώνα που επιζητεί να αναλύσει και να ερμηνεύσει τα σύγχρονα κοινωνικά και ιστορικά φαινόμενα, τολμούμε στα αίτια του υπερδανεισμού και της Ελλάδας και του κόσμου όλου, να προσθέσουμε και τον έλεγχο της συμπεριφοράς που επιτυγχάνεται μέσω αυτού, όχι μόνο σε Κράτη, αλλά και σε λαούς και σε άτομα ξεχωριστά.

     Η αλήθεια είναι, πως η κατάρρευση του λεγόμενου Υπαρκτού Σοσιαλισμού δεν συμπαρέσυρε μόνο τις πάσης μορφής λενινιστικές εκδοχές, αλλά ολόκληρη την αριστερά. Ακόμη και τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δ. Ευρώπης από εξισορροπητικοί πολιτικοκοινωνικοί μηχανισμοί με έμφαση στο κοινωνικό κράτος, υποτάχτηκαν στην αντίληψη της ελευθερίας των αγορών και μετατράπηκαν σε κόμματα εναλλαγής στην εξουσία με νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό. Αλήθεια επίσης είναι, ότι η διεθνής κρίση ξανάβαλε την αριστερά στο προσκήνιο από το παράθυρο. Σε εμάς, στη γενιά μας, πέφτει η ιστορική ευθύνη να τη βάλουμε από την πόρτα, να την ξανακάνουμε τον μεγάλο πόλο ανατροπής του καπιταλισμού, να την ορθώσουμε απέναντι από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

    Ιδιαίτερα, στη Χώρα μας λόγω των συγκυριών η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός κυβερνητικού αριστερού συνασπισμού εξουσίας είναι εντονότατη. Ο ελληνικός λαός αναμένει από εμάς την κατακερματισμένη ελληνική αριστερά να ηγηθεί των αγώνων του, να του ξαναδώσει την ελπίδα της διεξόδου από τα τεράστια κοινωνικά αδιέξοδα, να δημιουργήσει  απέναντι και ενάντια στα δύο εναλλασσόμενα στην εξουσία αστικά κόμματα την εναλλακτική πρόταση. Όποιος δεν το καταλαβαίνει  ¨δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει¨. Τέλειωσαν ιστορικά οι άγονες φλυαρίες για το πού, ποιός, πότε και γιατί είχε δίκαιο. Αυτό που μετράει είναι τί λες και τί κάνεις τώρα για το τώρα. Αν δεν πορευτούμε σήμερα ως ενιαία πολυκεντρική αριστερά, είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός θα μας απαξιώσει για άλλα είκοσι χρόνια. Ας μη χάσουμε την ιστορική ευκαιρία. Ας μη προδώσουμε τη λαϊκή υπόθεση για χάρη κομματικών εγωισμών και πρόσκαιρων κερδών.

    Σήμερα, καλούμε όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς και του οικολογικού κινήματος, όλες τις κινήσεις και τις συσπειρώσεις των πολιτών που αντιστέκονται στην πρωτοφανή ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, να συνυπογράψουμε όλοι μας χωρίς αποκλεισμούς μαζί με τον Ελληνικό λαό ένα αριστερό πρόγραμμα εξουσίας, ένα πραγματικό κοινωνικό συμβόλαιο.

    Ο ισχυρός Δημόσιος Τομέας, ο οποίος θα είναι στην υπηρεσία του Λαού και του Πολίτη και όχι στην υπηρεσία της ληστρικής μεγαλοαστικής τάξης, και που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες για παιδεία, υγεία και ασφάλεια, ένα κράτος το οποίο θα εγγυάται ένα ανθρώπινο βοιωτικό επίπεδο για όλους τους πολίτες του, σε συνδυασμό με μια ανθρωποκεντρική και όχι αριθμολάγνα οικονομία, θα πρέπει να είναι ο άξονας της δικής μας πρότασης.

    Η αναμενόμενη αποτυχία της επιβαλλόμενης από τα Διεθνή καπιταλιστικά κέντρα πολιτικής να πιάσει τους στόχους της  - αναμενόμενη γιατί από την κρίση δε βγαίνεις βαθαίνοντας την κρίση αλλά με ανάπτυξη - δεν καταρράκωσε μόνο το πλάνο Α΄ του κατεστημένου που υλοποιεί η Κυβέρνηση , αλλά και το πλάνο Β΄ (τις πολυδιαφημιζόμενες Ζαπειάδες του κυρίου Σαμαρά )που πρότεινε το άλλο αστικό κόμμα εξουσίας, η αξιωματική  αντιπολίτευση. Σήμερα, οι πολιτικές τους προτάσεις δεν είναι μόνο ταυτόσημες αλλά και όμοιες. Ο καυγάς τους γίνεται για το πάπλωμα της εξουσίας και τον εκλογικό εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων. Με λίγα λόγια για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού.

     Η πολυθρυλούμενη ανάπτυξη που υπόσχονται και αναμένουν, δεν θα έρθει ποτέ με αυτή την οικονομική πολιτική. Μάταια ο κύριος Παπανδρέου ξεκαβαλίκεψε τα πράσινα άλογα της - δικής του εκδοχής - πράσινης ανάπτυξης, για να ανέβει στην γκρίζα αντιπεριβαλλοντική μπουλντόζα – με μια σειρά νόμων και υπουργικών αποφάσεων - του ασύδοτων αγορών.  Μάταια υποβαθμίζει  και περιβαλλοντικά τη Χώρα σε τριτοκοσμική και Μπανανία. Το μεν ελληνικό κεφάλαιο δεν μπορεί και δεν θέλει να επενδύσει, το δε περίφημο ξένο , δηλαδή το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, στις μικρές σαν την Ελλάδα Χώρες επενδύει επιλεκτικά σε ήδη υπάρχουσες  - σταθερά κερδοφόρες  - δραστηριότητες (νερό, ενέργεια κ.λπ.) και δεν συνεισφέρει ουσιαστικά στην ανάπτυξη. Έτσι, το μόνο που θα κατορθώσουν ο κύριος Παπανδρέου, η Κυβέρνησή του και το κόμμα του, θα είναι να καταστρέψουν περιβαλλοντικό πλούτο και φυσικούς πόρους δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα - σύμφωνα και με τους δικούς τους στόχους και τη δική τους λογική.

    Αντίθετα από τις πολιτικές της Κυβέρνησης και τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η διαφύλαξη του περιβαλλοντικού πλούτου και των φυσικών πόρων καθώς και η εξορθολογισμένη διαχείρισή τους είναι ο βασικότερος παράγοντας για άπειρα αναπτυξιακά μέτρα (πρωτογενής τομέας, τουρισμός , μεταποιητικές μονάδες, ποιοτικά παραγωγή ποιοτικών καταναλωτικών και πολιτισμικών αγαθών κ.λπ) και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά μιας βιώσιμης ανάπτυξης (αειφόρος, πράσινη ή όπως αλλιώς ο καθένας την ορίζει) και  το πλαίσιο και το πλαίσιο αναφοράς μιας ανθρωποκεντρικής οικονομίας. Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά πολιτική στο βωμό κατασκευασμένων -  ή πραγματικών αλλά πρόσκαιρων – αναγκών του σήμερα να θυσιάσει το μέλλων του τόπου.

   Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο εντάσσεται και η πολιτική μας για τα απορρίμματα και ιδιαίτερα η πολιτική μας για τα απορρίμματα της Αττικής. Οφείλω να ομολογήσω στα όσα περί απορριμμάτων μου εξέθεσαν οι σύντροφοι δύο σημεία μου κίνησαν έντονα το ενδιαφέρον, σχεδόν με εξέπληξαν και με αγανάκτησαν. Πρώτο, είναι το μεγάλο σε κόστος (αναπτυξιακό, οικονομικό, περιβαλλοντικό, κοινωνικό και ανθρώπινο) προτεινόμενο από τα δύο κόμματα εξουσίας μοντέλο διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική. Και, δεύτερο είναι οι δυνατότητες για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη (θέσεις εργασίας, ποιότητα ζωής κ.λπ.) που δίνει μια εξορθολογισμένη διαχείριση των απορριμμάτων, όταν ξεφεύγει από την μέγγενη των οικονομικών Ομίλων και των λογής - λογής συμφερόντων.

    Για μια ακόμη φορά επαναβεβαιώνουμε όλα τα κινήματα και όλες τις κινήσεις των πολιτών που εναντιώνονται στους υλοποιούμενους σχεδιασμούς διαχείρισης  απορριμμάτων στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα πως είμαστε δίπλα τους στους αγώνες και, συνάμα τους καλούμε σε συστράτευση. Όλη μαζί μπορούμε να σταματήσουμε την λαίλαπα που λεηλατεί πόρους, ζωές και τόπους.

Σ. Καστριώτης Κουτσογιάννης