Μπιζάς και Ζαχαρόπουλος τα έπιναν μαζί!

Πόσο Μπιζάς μπορεί να είναι ο Μπζάς; Υπάρχει απάντηση; Μάλλον...όχι! Μια απόπειρα που έκανε ο Μπαμπινιώτης να συμπεριλάβει στο Λεξικό του σχετικό λήμμα, απέτυχε παταγωδώς γιατί το χαρτί ξεσκιζόταν στο γέλιο, το κείμενο τρελαινόταν και μπλοκάριζε τους υπολογιστές και οι μηχανές στα τυπογραφία αμήχανες έκαναν στάση αξιοπρεπούς σιωπής.

Η πληροφορία πως ο Θεός μπροστά στο φαινόμενο Μπιζά σήκωσε τα χέρια ψηλά, φώναζε "Θέε μου, Θεέ μου, τι Μπιζάς ήμουνα" και κτυπούσε την κουρούπα του σε τοίχο, προς το παρόν δεν έχει διασταυρωθεί.

                                                                       @

Γιατί αυτός ο πρόλογος, Μαρία μου;
Διότι:

"ερώτησα
κάποτες γιατί
τάχατες
η τραγική
και σεμνή παρθένα
που λέγονταν Πουλχερία
την παραμονή του
γάμου της
σφουγγάρισε προσεχτικά όλο
το σπίτι
και την επομένη
απέθανε;

μια
που καθάρισε και νοικοκέρεψε
τα πάντα
γιατί δε χάρηκε
κι' αυτή
τις μακρυές λευκές νταντέλλες
τους λευκούς πολύπλοκους φαρμπαλάδες
και τα πολύχρωμα
μεγάλα
φτερά
του γάμου;

γιατί
εναπόθεσε έτσι σιωπηλά
χάμω στα
σανίδια
τη μεγάλη κίτρινη πεταλούδα
και τα χάρτινα λουλούδια
που ήτανε μέσα
στο κεφάλι της;
το μπαλσαμωμένο
πουλί
που ήτανε μέσα στο κλουβί
του θώρακά
της;

γιατί;

διότι
—είπε ίσως ο πατέρας μου—

διότι
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι' ο ποιητής
τα
μανιτάρια
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο ποιητής
το
ροκάνι του".

Για τη δική μας σεμνή ημιπαρθένα Πουλχερία, ρε γαμώτο!

                                                                                  @

Αλλά, Αγγελική μου, ας πάρουμε τα πράγματα σύμφωνα με τη κακεντρεχή μούσα μου...

                                                                                  @

Μετά το τέλος της συγκέντρωσης  την ημέρα της απεργίας στην πλατεία Κλαυθμώνος των συνεπών αντιμνημονιακών δυνάμεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ), μια παρέα συναδέλφων, ακολουθώντας το επαναστατικό έθιμο της  μετεπαναστατικής πρακτικής, επιδόθηκε σε μπυροουζοτσιπουρική κατάνυξη.
Μεταξύ της χαρούμενης κουστωδίας, Αγγελική μου, ο κύριος  Ζυγιστήριο, ο αξιότιμος κύριος Ζαχαρόπουλος, ο πολύ αξιοσέβαστος πρώην συνάδελφος (πλύντης αυτοκινήτων στο  ΣΜΑ και νυν πυρηνικός επιστήμονας σκουπιδολόγος) κύριος Ξερόλας Την Τύφλα Του - Θωμάς Μπιζάς και η Γιάννα.
 Ναι, ναι, ναι, η Ιωάννα, η Πάπισσα όπως την λέγαμε (πολύ πιο αξιοπρεπής και ντόμπρα  από πολλές και πολλούς κλεφτοκοτάδες πρώην "φίλους" μας).

                                                                                                @

Παρένθεση. Λες, Μαριοαγγέλα μου, η "Χάρι" σας να... μπει κι αλλού; Κλείνει η παρένθεση.
Ω, Ζυγιστήριον!

                                                                                   @

Και να τα φιλιά (παλιά τέχνη κόσκινο του Ιούδα)  και να το "θυμάσαι τότε που" και να το "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα" και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά...

                                                                                         @

Σύμφωνα πάντα με την κακεντρεχή Μούσα μου, οι ρήτορες Γεωργιοδημοσθένης και Γιάννα (χωρίς δημοσθένης στο τέλος της) την ξεφτίλισαν την δική "μας" μεγαλομανή -επιπλέουσα στον αφρό των κυμάτων - Πουλχερία!
Τι αχάριστο τον είπαν (και απέναντί μας και επευκαιρίας "γειά σας κύριε σκουπιδογραμματέα), τι "Μπιζά" τον είπαν  και όλους τους αρμόζοντες   στολιστικούς προσδιορισμούς του χάρισαν!
Κι αυτός; Τέρας μεγαλοσύνης, Βούδας, ατένιζε χαμογελαστός το απύθμενο βάθος   του... ωκεανού του!
Τέτοια κατάντια!

                                                                                 @

Αλλά το καλύτερο δεν είχε έρθει ακόμη...
Ας δώσουμε το μικρόφωνο στην ξινοτάτη Μούσα μας:

                                                                                    @

<<Κι εκεί που χαχάνιζαν σοβαροί (ο Μπιζάς πάντα επιστημονικός), να σου και μια συνάδελφος  από το Δήμο της Αθήνας, μηχανικός, συνδικαλίστρια στην ΕΜΔΥΔΑΣ, πρώην Συριζαία και νυν ΛΑΕίτισα, φωτιά και  λαύρα με την ημιπαρθένα Πουλχερία μας. Μέσα στην αντάρα της μάχης έχασα τον μίτο της λογικής ακολουθίας και αδυνατώ να αφηγηθώ με ακρίβεια τα λεχθέντα. Όμως, το μόνιμο μότο της συναδέλφου ήταν: "Ή είσαι τόσο Μπιζάς ή έχεις συμφέρον". Η συνάδελφος ποτέ δεν είπε ότι μπορούν να ισχύουν συνάμα και τα δυο>>.

                                                                             @

Εξ όλων αυτών και άλλων πολλών, Παντελή μου, έχω αρχίσει να αισθάνομαι λίγο ... μπιζάς...
... και εκείνη η φαγούρα στη δεξιά παλάμη και στο αίμα μου πάλι με βασανίζει... και συνεχίζει ο καιρός να είναι απατηλά όμορφος και το κρύο αφόρητο, μόνο που τώρα δεν έχω εισιτήριο για τα καφενεία της παραλίας, αξεπέραστο αποτέλεσμα των επιπτώσεων της σύγκρουσης  με τον Σγουρό.
Με λίγα λόγια Παντελή: Δεν σου ζητάω συγγνώμη, γιατί δεν υπήρξα τζαμπατζής καιροσκόπος!


  Εκδορεύς