Συνέντευξη με το Μανώλη Μαστοράκη και τον Κώστα Λυμπέρη, εργαζόμενους της ΕΥΔΑΠ και μέλη του Συμμετοχικού Ενωτικού Κινήματος Εργαζομένων και Συνταξιούχων ΕΥΔΑΠ.
Βγαίνετε από ένα μπαράζ κινητοποιήσεων, που κορυφώθηκε με την απεργία τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου. Πως αποτιμάτε αυτό το πενθήμερο;
Κ.Λ. Ήταν πέντε μέρες δράσης με συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, στάση εργασίας, διαδήλωση, 24ωρη απεργία, περιφρούρηση, συλλαλητήριο κλπ. Πράγματι η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή.
Έχει δουλευτεί ιδιαίτερα το θέμα της έμμεσης ιδιωτικοποίησης, η οποία πραγματοποιείται με μετοχοποίηση, εργολαβοποίηση, ΣΔΙΤ κλπ. Έχουμε κάνει περιοδείες σε χώρους δουλειάς, εξορμήσεις σε γειτονιές, έχουμε μιλήσει σε τοπικές συνελεύσεις. Έτσι κανείς δεν αμφέβαλε τελικά αν πρόκειται όντως για ιδιωτικοποίηση ή όχι. Την πρώτη μέρα των κινητοποιήσεων, στη συγκέντρωση της Παρασκευής είχαμε 200 άτομα. Για τα δεδομένα της ΕΥΔΑΠ είναι μεγάλο νούμερο. Όλοι μισή ώρα πριν τη συγκέντρωση έλεγαν ότι οι ίδιοι και οι ίδιοι θα είμαστε και διαψευστήκανε. Την Κυριακή ήμασταν 300. Τη Δευτέρα 500. Την Τρίτη ακόμα περισσότεροι.
Μ.Μ. Το πενθήμερο κινητοποιήσεων την περασμένη βδομάδα ήταν αποτέλεσμα μιας δουλειάς τεσσάρων ετών που κάνει το ΣΕΚΕΣ. Το ΣΕΚΕΣ είναι μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και 4 χρόνια και συσπειρώνει κόσμο της αριστεράς. Στην ομοσπονδία της ΕΥΔΑΠ, την πλειοψηφία την έχει η ΔΑΚΕ, δεύτερη είναι η ΠΑΣΚΕ, τρίτη η ΕΣΚ (ΠΑΜΕ) και τέταρτοι εμείς. Με τη δουλειά που έχουμε κάνει όμως έχουμε κερδίσει ιδεολογικά και πολιτικά. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στη διαδήλωση τα συνθήματά ήταν ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ. Όπως επίσης κι ότι στις κινητοποιήσεις συσπειρώθηκε η πλειοψηφία των συναδέλφων. Από τους 2.200 συναδέλφους πέρασαν σχεδόν όλοι από τις κινητοποιήσεις. Είμαι 23 χρόνια υπάλληλος και είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον κόσμο συσπειρωμένο. Μέχρι και το ΠΑΜΕ της ΕΥΔΑΠ ήρθε στη διαδήλωση, παρά την αντίθετη γραμμή του ΠΑΜΕ κεντρικά.
Η ένταξη στο υπερταμείο ψηφίστηκε, αλλά η μάχη συνεχίζεται. Ποιά θα είναι τα επόμενα βήματα του αγώνα;
Μ.Μ. Θεωρούμε ότι πάμε να δώσουμε μια μάχη για να την κερδίσουμε. Όσο χρόνο κι αν πάρει. Δεν πολεμάμε απλά για την τιμή των όπλων. Έχουμε δημιουργήσει την Πανελλαδική Συμμαχία του Νερού εδώ και τρία χρόνια, στην οποία συμμετέχουν διάφορες συλλογικότητες. Σύνθημά μας είναι “Ακόμα και το νερό;”. Τον Δεκέμβρη – Γενάρη θα πάνε για το πρώτο πούλημα του 11% της ΕΥΔΑΠ. Προγραμματίζουμε πανελλαδική συνάντηση στην Αθήνα της Συμμαχίας, με τη λογική ότι χρειάζεται ενιαίο μέτωπο για να τους σταματήσουμε. Μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα. Χρειάζεται συντονισμός.
Ο συντονισμός που έγινε το πενθήμερο με τους συναδέλφους στη Θεσσαλονίκη βοήθησε πολύ. Θεωρούμε ότι τρομοκράτησε την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί νομίζεις ο Μητσοτάκης ψήφισε κατά στις ιδιωτικοποιήσεις; Ή η Γεννηματά έσπευσε να ταχθεί κι αυτή κατά; Σίγουρα όχι γιατί είναι εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Αντίστοιχα και η ιστορία με τους Οικολόγους Πράσινους που ανήκουν στην κυβερνητική πλειοψηφία, που το πρωί έλεγαν ότι καταψηφίζουν και το μεσημέρι έκαναν κωλοτούμπα. Ακόμα κι αυτή η τροπολογία που έβαλαν για να ψηφίσουν οι Ο.Π. όμως, είναι μια πρώτη μικρή νίκη του κινήματος. Δείχνει τον πανικό τους.
Κ.Λ. Πάμε για να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση. Δεν είναι τυχαία η ανακοίνωση 5 φορέων τη μέρα που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο, ότι ξεκινάμε ανένδοτο για την ακύρωση του νόμου. Χάνεται η προσβασιμότητα στα βασικά αγαθά. Στο νερό, το ρεύμα, τη διατροφή, την Υγεία, την Παιδεία, τη στέγη, τις μεταφορές και τις επικοινωνίες. Αυτό είναι που καθιστά τη φτώχεια ορατή. Υποβαθμίζει δραματικά το επίπεδο ζωής. Όταν δεν έχεις αυτά πας σε άλλη κατάσταση. Γίνεσαι περιθώριο. Κεντρικό ζήτημα λοιπόν σε μια καμπάνια ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να είναι το θέμα της προσβασιμότητας. Το σύνθημα “ακόμα και το νερό;” στέλνει το μήνυμα ότι δεν πάει παρακάτω.
Μέσα στο μήνα θα γίνει συνέδριο της Ομοσπονδίας. Θα βάλουμε το ζήτημα συντονισμού με τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Είμαστε μέσα στις εκδηλώσεις της καμπάνιας για το νερό. Θα δώσουμε έμφαση σε περιοχές όπως το Κερατσίνι. Εκεί είναι η Ψυττάλεια και είναι και το εργοστάσιο της ΔΕΗ. Η ιδιωτικοποίηση θα έχει φοβερές συνέπειες τοπικά στο περιβάλλον, την ποιότητα των λυμάτων. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα προσβασιμότητας σε αυτές τις περιοχές, με αρκετό κόσμο να έχει κομμένο ρεύμα και νερό.
Ποιές θα είναι οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης και τί απαντάτε στην κυβέρνηση που επιμένει ότι “η ένταξη στο υπερταμείο δεν σημαίνει ιδιωτικοποίηση”;
Κ.Λ. Την Τρίτη ψηφίστηκε η ένταξη του νερού Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης όπως επίσης και τεσσάρων ακόμα ΔΕΚΟ, στο υπερταμείο. Ιδιωτικοποίηση είναι η μεταβίβαση τους στο υπερταμείο ανεξάρτητα αν θα τις πάρει μετά το ιδιώτης. Το υπερταμείο έχει τέσσερις εταιρίες: Πρώτον το γνωστό ΤΑΙΠΕΔ, που είναι οι εταιρίες για πώληση – και υπάρχει ποσοστό των ΕΥΔΑΠ κι ΕΥΑΘ εκεί. Οι άλλες τρεις είναι η Εταιρία Δημοσίων Συμμετοχών (ΕΔΗΣ), το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και η Εταιρία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ). Το υπερταμείο ορίζεται καταστατικά ότι δεν έχει καμία σχέση με το δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στο πενταμελές συμβούλιο που διοικεί, ορίζονται τρία μέλη από την ελληνική κυβέρνηση, οι αποφάσεις όμως παίρνονται με 80%. Τα μέλη που ορίζουν οι δανειστές έχουν δυνατότητα βέτο. Και το γράφουν και οι ίδιοι ότι σκοπός του ταμείου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, η λειτουργία των επιχειρήσεων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια κλπ.
Από κει και πέρα το πώς τα κεφάλαια διεισδύουν στον χώρο των κοινωνικών αγαθών δεν έχει να κάνει κατ’ ανάγκη με το ότι παίρνουν το σύνολο του μετοχικού κεφαλαίου. Τους αρκούν μικρότερα ποσοστά των μετοχών.
Οι συνέπειες όμως είναι απολύτως ίδιες. Πολλές και κατατροφικές. Ενδεικτικά να αναφέρουμε, θα έχουν να κάνουν με τη μείωση της προσβασιμότητας στο νερό, με τα τιμολόγια που θα αυξηθούν, με την πτώση της ποιότητας. Επίσης θα αυξηθεί η ανεργία. Όπου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας. Θα απαξιωθούν και θα καταστραφούν οι υποδομές, θα επιβαρυνθεί το περιβάλλον.
Και νομίζω ότι η επίθεση στα εργασιακά και το συνδικαλισμό που ετοιμάζει η κυβέρνηση είναι δεμένη με τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι για να μην μπορεί να αντισταθεί ο κόσμος στο κόψιμο της προσβασιμότητάς του στα βασικά αγαθά.
Μ.Μ. Ό,τι και να λένε οι της κυβέρνησης κανείς δεν αμφισβητεί ότι πρόκειται για ιδιωτικοποίηση.
Οι ιδιώτες προτιμούν τα ΣΔΙΤ. Ακόμα κι αν ένα ποσοστό μείνει στο δημόσιο, ποιός θα ελέγχει τα δίκτυα ή την ποιότητα; Από την άλλη ποιός θα επενδύσει στην αποχέτευση; Θα αφήσουν τις υποδομές, την ποιότητα κλπ στο έλεός τους και θα πάρουν το μάνατζμεντ. Εκεί θα δεις αλλαγή και στα κοψίματα του νερού. Εμείς προσπαθούμε με πολιτική ανυπακοή να μην κόβουμε το νερό στα σπίτια. Ένας ιδιώτης προφανώς και θα στέλνει την εισπρακτική και θα κόβει το νερό που θα μένει απλήρωτο.
Πηγή: «Εργατική αλληλεγγύη»
Γιώργος Αρχοντόπουλος, πρόεδρος εργαζομένων ΕΥΑΘ: «Κοινός αντιμνημονιακός αγώνας για να μην πούμε το νερό – νεράκι»
Στη φόρμα διαμαρτυρίας του κινήματος SOSTE το νερό ανταποκρίθηκαν 15.000 άτομα στέλνοντας περίπου 3.500.000 email στους βουλευτές
Την περασμένη Τετάρτη ψηφίστηκε στη Bουλή το νομοσχέδιο που περνάει την ΕΥΑΘ στο νέο Υπερταμείο για 99 χρόνια. Ανοίγει έτσι ο δρόμος της ιδιωτικοποίησης και αλλάζει ο σκοπός της ΕΥΑΘ, από την παροχή καθαρού και ποιοτικού νερού στο να αποπληρώνει Χρέος. Το μοντέλο «μερικής» ιδιωτικοποίησης με ΣΔΙΤ είχε εφαρμοστεί στο παρελθόν στο Παρίσι και το Βερολίνο, και αφού απέτυχε, το νερό επαναδημοτικοποιήθηκε. Είχε όμως προλάβει να αυξηθεί η τιμή του και να υποβαθμιστεί η ποιότητα του δικτύου.
Για τις εξελίξεις αυτές μιλήσαμε με τον Γιώργο Αρχοντόπουλο, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων της ΕΥΑΘ και ιδρυτικό μέλος της πρωτοβουλίας SOSTE το νερό.
Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις σου μετά την ψήφιση στη Βουλή, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, του νομοσχεδίου που περνά την ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο; Τι αισθάνεσαι έχοντας υπάρξει υποψήφιος στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ;
Πρώτα απ’ όλα αισθάνομαι ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Τόσο τον κόσμο που στήριξε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο, κυρίως, τον κόσμο που συμμετείχε στο κίνημα για το νερό. Θέλω να τονίσω το εξής: Πριν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, πασχίζαμε να αποδείξουμε ότι αυτός δεν αποτελούσε την ταυτότητα του κινήματος, ότι δεν πρέπει και δεν θέλει να το καπελώσει.
Υπήρχαν πολλοί που ήταν δύσπιστοι απέναντι στην εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα, ενώ για κάποιους ήταν η δικαιολογία ώστε να μην συμμετέχουν ενεργά. Τώρα αγωνιζόμαστε για να αποδείξουμε ότι εμείς παραμείναμε σταθεροί στις θέσεις του κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που άλλαξε την πολιτική του.
Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο δύσκολο διάστημα έχουμε εισπράξει και ειρωνεία, έχουμε ακούσει και το «εμείς τα λέγαμε», όμως η αντίδραση της πρώτης πελάτισσας που αντίκρισε την κλειστή, λόγω κινητοποίησης, πόρτα της ΕΥΑΘ την περασμένη Τρίτη μας γέμισε κουράγιο: «Καλό αγώνα παιδιά. Όχι και το νερό, δε γίνεται». Απέναντι σ’ αυτόν τον κόσμο αισθάνεσαι την ευθύνη αλλά και την ανάγκη να συνεχίσεις τον αγώνα. Να βγούμε μπροστά όπως και τότε, να διατηρήσουμε στην πράξη την αξιοπιστία μας και τη δυναμική μας.
Πολλά κυβερνητικά στελέχη αρνήθηκαν ότι πρόκειται για ιδιωτικοποίηση, προσπαθώντας να υπεραμυνθούν των επιλογών τους. Πως σχολιάζεις την παρουσίαση της ιδιωτικοποίησης ως «αξιοποίηση της εταιρίας μέσω του Υπερταμείου»;
Μοναδική αξιοποίηση της ΕΥΑΘ είναι το να μετατραπεί σε πραγματικό πόλο παραγωγικής ανασυγκρότησης, τόσο για την πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και για την ευρύτερη περιοχή. Η ΕΥΑΘ έχει έναν ετήσιο τζίρο περίπου 80 εκατομμυρίων, συνεργάζεται με δεκάδες μικρότερες επιχειρήσεις, ενώ έχει και τη δυνατότητα να επεκτείνει τη δραστηριότητα της και σε κοντινούς νομούς.
Όταν προτείναμε στην προηγούμενη διοίκηση να επενδύσει η εταιρεία σε μια δική της μονάδα παραγωγής εδαφοβελτιωτικών, με βάση τη λυματολάσπη, η απάντηση ήταν «αυτά δεν γίνονται». Δεν μπορεί να μην υπάρχει μια συνεχής συνεργασία με το Πανεπιστήμιο σε προγράμματα που προκύπτουν από τις πραγματικές ανάγκες της εταιρίας. Αντί αυτών όμως προωθούνταν, όπως γίνεται παντού τα τελευταία χρόνια, το μοντέλο της εξάρτησης από εργολάβους.
Αυτή την στιγμή προωθείται ένα μοντέλο ΣΔΙΤ, με στρατηγικό επενδυτή που αποκτά τον έλεγχο της πώλησης και της διαχείρισης του νερού. Τέτοια παραδείγματα τα έχουμε δει παγκοσμίως και παντού έχουν αποτύχει, αφού πρώτα έφεραν αυξήσεις στα τιμολόγια και υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και των δικτύων. Το να επιμένουν κάποιοι σ’ αυτήν την επιχειρηματολογία, όταν μάλιστα υποστήριζαν τα αντίθετα πριν γίνουν κυβέρνηση, αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένας κεντρικός σχεδιασμός για τα κοινά αγαθά.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται παγκοσμίως μια τάση επανακρατικοποίησης του νερού. Ποιος ο ρόλος του παγκόσμιου κινήματος που φαίνεται να αναπτύσσεται σχετικά με το νερό;
Τα τελευταία 15 χρόνια, σε 37 χώρες και 237 πόλεις επανακρατικοποιήθηκε ή επαναδημοτικοποιήθηκε το νερό, κάτι που αποδεικνύει ότι η ιδιωτικοποίηση έχει αποτύχει. Ο ρόλος του κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού παγκοσμίως είναι καθοριστικός και δεν είναι τυχαίο ότι παρουσιάζονται τέτοια κινήματα σχεδόν παντού! Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως όλα είναι ρόδινα και δεν συναντάμε εμπόδια.
Για παράδειγμα με τις 1.800.000 υπογραφές που μαζεύτηκαν από το πανευρωπαϊκό κίνημα, η πρόταση του Right2water υπερψηφίστηκε από το Ευρωκοινοβούλιο όμως η Κομισιόν δεν έχει κάνει τίποτα ακόμη σε αυτή την κατεύθυνση.
Ο ρόλος του κινήματος είναι να γεννάει ιδέες που δίνουν στον κόσμο τη δυνατότητα και τη θέληση να συμμετέχει. Δείτε για παράδειγμα τι έγινε με το δημοψήφισμα για το νερό στη Θεσσαλονίκη. Σαν γεγονός, γράφτηκε στην ιστορία της πόλης, και αν και ανεπίσημο η δυναμική του είναι τέτοια που χρειάζεται πολύ θράσος για να αμφισβητηθεί. Την περασμένη βδομάδα φτιάξαμε μια φόρμα διαμαρτυρίας και μόλις σε μία μέρα, σχεδόν 15.000 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μας στέλνοντας περίπου 3.500.000 email στους βουλευτές διαμαρτυρόμενοι για την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις σας για τα επόμενα βήματα, τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο;
Το τελευταίο πολυνομοσχέδιο για το Υπερταμείο ήρθε και σφυρηλάτησε την δικτύωση που είχαμε με την ΕΥΔΑΠ. Στρεφόμαστε σε κοινούς αγώνες πλέον, όπως έγινε και με τη διαδικτυακή φόρμα διαμαρτυρίας που φτιάχτηκε από το Sosτε το νερό, αλλά χρησιμοποιήσαμε και για την ΕΥΔΑΠ κινητοποιώντας ακόμη περισσότερο κόσμο. Δε μπορούμε να είμαστε σκόρπιοι, δεν το επιτρέπουν οι καιροί.
Χρειαζόμαστε τη δικτύωση ακόμη και αν πολλές φορές η φύση των προβλημάτων μας διαφέρει. Όλοι όσοι αγωνιστήκαμε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, το Sosτε το νερό, το Σωματείο της ΕΥΑΘ, και όλοι οι φορείς και οι πολίτες που ήταν δίπλα μας, αγωνιστήκαμε ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς που βλέπει το νερό ως ένα ακόμη προαπαιτούμενο. Όλοι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτόν από εκεί που τον αφήσαμε, στο νικηφόρο δημοψήφισμα του 2014. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν αυτοί που παίρνουν αποφάσεις ότι θα μας βρουν απέναντι τους, σε ένα οργανωμένο κίνημα έτοιμο να δράσει και να δώσει απαντήσεις.
Ενάμιση χρόνο μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να υλοποιείται κανονικά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που αποτελεί βασική μνημονιακή υποχρέωση. Ποιες είναι οι σκέψεις σας, με βάση και την εμπειρία του κινήματος του νερού απέναντι στη μόνιμη δικαιολογία «δεν υπάρχει εναλλακτική»;
Η διεθνής και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή εμπειρία των νικηφόρων αγώνων του νερού είναι από μόνη της μια αδιαμφισβήτητη απάντηση πως εναλλακτικές υπάρχουν, και τις επιβάλουν οι πολίτες και οι αγώνες τους. Δεν μπορεί να μην υπάρχει εναλλακτική. Αν δεν υπήρχε τότε θα μιλούσαμε Γερμανικά τώρα. Δεν μπορεί να στερείς από τις επόμενες γενιές τη δυνατότητα να επιλέξουν μια καλύτερη, μια διαφορετική προοπτική για τη ζωή τους. Είναι μεγάλη η ευθύνη σου όταν λες δεν γίνεται αλλιώς.
Η δική μας δουλειά από δω και πέρα είναι να ανοίγουμε καινούργιους δρόμους, ειδικά τώρα που είδαμε που μας οδήγησαν οι πεπατημένες. Δεν εννοώ ότι θα είναι εύκολο, ούτε αγνοώ το ότι ο αντίπαλος θα κάνει τα πάντα για να σε συντρίψει. Δεν εννοώ πως είναι απίθανο ακόμα και να ηττηθείς. Τότε ακριβώς είναι όμως που θα πρέπει να φανείς δυνατός, και παρά την ήττα να ξαναπροσπαθήσεις, να σηκωθείς και να παλέψεις. Διορθώνεις τα λάθη σου και μαθαίνεις από αυτά. Η συνεχής προσπάθεια να δημιουργήσουμε εναλλακτικές είναι αναγκαία, αφενός για να γνωρίζουν οι επόμενες γενιές ότι προσπαθήσαμε, αφετέρου για να μάθουν από εμάς τι πήγε στραβά και να μην επαναλάβουν τα δικά μας λάθη.
Πηγή: e-dromos.gr
http://ergasianet.gr/2016/10/06/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B4/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου