Αν συνυπολογιστεί το πόσο εύκολα ζητήματα «διασπάθισης του δημόσιου χρήματος» (για να το πούμε κομψά) γίνονται σημαίες μιας γενικευμένης καχυποψίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, είναι ευνόητο γιατί το ζήτημα του «καρτέλ των εργολάβων» δεν είναι ούτε πρώτης ούτε δεύτερης γραμμής για κανέναν απ’ τους δημαγωγούς. Ό,τι γίνεται εξελίσσεται σιωπηλά, μακρυά από επιπόλαιες φανφάρες.
Να θυμίσουμε: οι μεγάλες και μεσαίες ντόπιες κατασκευαστικές, μαζί με τους σημαντικότερους διεθνείς συνεταίρους τους στις εδώ εργολαβίες, είχαν δημιουργήσει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 (!!!) καρτέλ. Αυτό, πολύ απλά, σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος διπλο- και τριπλο-πλήρωνε (το έχει αναγνωρίσει και ο γιγάντιος κυρ Γιάνης, σαν υπουργός…) για δρόμους, γεφύρια, τούνελ, φράγματα· αλλά και για τα ολυμπιακά έργα, κάποτε.
Η ταπεινή μας σκέψη θα συμπέραινε ότι άπαξ και αποκαλυφθεί μια απάτη τέτοιου μεγέθους, όσοι γέμισαν τα θησαυροφυλάκιά τους επί 2,5 δεκαετίες θα πρέπει να πληρώσουν πρόστιμα ανάλογα της ζημιάς που προκάλεσαν στον κρατικό προϋπολογισμό. Έτσι, άραγε, δεν κάνουν εις τα ευρώπας όταν τσακώνουν, για παράδειγμα την apple, να χοντρο-φοροδιαφεύγει;
Αμ δε! Εδώ είναι βαλκάνια· εδώ είναι και παίξε και γέλασε.
Η «κυρά διαπλοκή» πάει κολυμβητήριο…
Φαίνεται πως τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα που βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση (γιατί ναι, υπάρχει «σκληρή διαπραγμάτευση» εδώ… ουάου!) μεταξύ των εργολαβο-αφεντικών και της «επιτροπής ανταγωνισμού»· εμμέσως του κοινοβουλίου· αμέσως της κυβέρνησης.
Α) Το αδίκημα είναι η «υπερκοστολόγηση», τελεία και παύλα, ή υπάρχουν και άλλα, «συρρέοντα ποινικά αδικήματα»; Τον περασμένο Μάη η φαιορόζ κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει ένα νόμο τόσο δα μικρούλι που προέβλεπε ότι άμα κλείσει (με κάποια πρόστιμα) το πρώτο, τα εργολαβο-αφεντικά καθαρίζουν και απ’ όλα τα υπόλοιπα. Η αξιωματική αντιπολίτευση βγήκε στον αγωνιστικό χώρο αντιδιαπλοκέστερη της αντιδιαπλοκής και η κυβερνοπροσπάθεια έπαιξε για το χι. Δηλαδή έκανε πίσω. Επρόκειτο απλά για άσκηση ύφους: αργά ή γρήγορα, με την μία ή την άλλη κυβέρνηση, αυτού του είδους η παραγραφή θα θεσμοθετηθεί.
Κι ο λόγος είναι απλός: 25 χρόνια καρτέλ και (τρελές) υπερκοστολογήσεις στα δημόσια έργα, και ούτε ένας υπουργός δεν έβαλε μέλι στην τσέπη του; Αν το ενδεχόμενο των «συρρεόντων ποινικών αδικημάτων» για τις εταιρείες μείνει ανοικτό, μένουν ξεκλείδωτες και οι πόρτες προς την κόλαση της δωροδοκίας και της δωροληψίας κυβερνητικών (κατά καιρούς) στελεχών που μπορεί (παναγία μου!) να το παίζουν «καθαρά χέρια». Ή, ακόμα χειρότερα, να είναι βαθύ κράτος. Είμαστε τώρα για τέτοια πράγματα; Για την υπερπαραγωγή «ο φάκελος των δημόσιων έργων»; Άστο καλύτερα.
Β) Το αδίκημα (του καρτέλ / της υπερκοστολόγησης) ήταν διαρκές ή στιγμιαίο; Στη γεωμετρία μαθαίνει κανείς ότι μια γραμμή είναι ένα σύνολο σημείων. Αλλά στη δικηγορία το «στιγμιαίο» αδίκημα, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα μεγάλο σύνολο «στιγμών» που επαναλήφθηκαν ξανά ξανά (σε κάθε διαγωνισμό δημόσιου έργου), δεν είναι υποχρεωτικά μια συνεχής «γραμμή»… όπως οι καθημερινές αμαρτίες δεν είναι υποχρεωτικό να θεωρηθούν μια γενικά ακόλαστη ζωή. Αυτό έγκειται στους δικηγόρους ή στο «μέσο» στο θεό. Και στην περίπτωση του καρτέλ αυτό έχει ένα πλεονέκτημα: επιτρέπει την παραγραφή κάμποσων τέτοιων «στιγμών». Κάτι είναι κι αυτό…
Γ) Ποιο θα είναι το μέγιστο πρόστιμο που θα επιβληθεί; 10% επί του τζίρου κάθε εταιρείας το 2012 (!!!!) ή μικρότερο αν οι εταιρείες δείξουν μια διάθεση εξομολόγησης των αμαρτιών τους; Γιατί υπάρχει και χειρότερο: πρόστιμο 10% επί του κύκλου εργασιών σε κάθε στιγμή ανάληψης δημόσιου έργου.
Φυσικά και τα εργαλαβο-αφεντικά θα ήθελαν το δεύτερο απ’ αυτά τα τρία (γιατί όχι και η επιτροπή ανταγωνισμού;). Αν, όμως, πρόκειται να κάνουν επίδειξη ειλικρίνειας θα πρέπει να έχουν διασφαλιστεί απέναντι στα «συρρέοντα» (Α) και, if possible, στο Β. Είπαμε: άντε να εξομολογηθούμε. Μην μπλέξουμε κιόλας!
… και μετά κομμωτήριο.
Η σοβαρότητα του πράγματος θα μπορούσε να φανεί απ’ τους τζίρους (δηλαδή τα κρατικά έξοδα) των δημόσιων έργων. Πολλά δισ., και μάλιστα σε μεγάλο μέρος τους πληρωμένα απ’ την ε.ε. («συγχρηματοδοτήσεις»…) Αλλά ακόμα κι αυτό το μέγεθος είναι μικρότερο απ’ την πραγματικότητα: τα υπουργεία δημόσιων έργων, άμυνας και πολιτισμού είναι, ως γνωστόν (;) χρόνιοι ιμάντες μεταφοράς χρήματος (και νόμων) πέρα δώθε σ’ αυτό που ονομάζουμεπολιτικό προσοδισμό στην κορυφή της κρατικής / καπιταλιστικής ιεραρχίας.
Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για επιχειρηματικά καρτέλ στην ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού (και οι εργολαβίες είναι μόνο ένα αναμεσά τους) χωρίς να μιλήσει για τοπολιτικό (δηλαδή: διακομματικό) καρτέλ. Κι όποιος νομίζει ότι απ’ το πολιτικό καρτέλ εξαιρούνται στελέχη της τωρινής φαιορόζ κυβέρνησης (κι όχι μόνο τα πασοκογενή αλλά και κάποια απ’ τα άλλα, της «ανανεωτικής αριστεράς»..) κοιμάται με τα τσαρούχια.
Συνεπώς το πράγμα είναι κάτι σαν οικογενειακή έριδα. Και οι υπήκοοι καλά θα κάνουν να κοιτάνε τα δικά τους (οικογενειακά) χάλια, και να μην ανακατεύονται σ’ ό,τι συμβαίνει στων κυρίων τα μεγάλα σπίτια.
Ισχύει στο ακέραιο αυτό το παλιό σύνθημα: δούλευε μαλάκα, το παλάτι έχει έξοδα!
Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/10/blog-post_35.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου