TA ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΝ

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΝ

Άλλη μια ημέρα είχε αρχίσει στη μεγάλη και γκρίζα πόλη της ΑΝΗΘΑΣ.

Εδώ και χρόνια τα τεράστια κτήρια είχαν πάρει τη θέση όλων σχεδόν των δέντρων. Τα πολλά και όμορφα χρώματα των δέντρων και των λουλουδιών είχαν πια χαθεί, το χώμα δε μπορούσε πια να δει τον Ήλιο αφού τόνοι από τσιμέντο το είχαν καλύψει.

Σε ένα απ’ αυτά τα κτήρια ζούσε κι η ΕΛΠΙΔΑ

Ήταν περίπου δέκα χρονών και ένα από τα όνειρά της ήταν να μεταμορφώσει τη μικρή και τσιμεντένια αυλή της σε ένα όμορφο κήπο γεμάτο λουλούδια. Ίσως θα μπορούσε να πείσει τους φίλους της να κάνουν το ίδιο στις δικές τους αυλές, κι έτσι σιγά – σιγά η πόλη να αλλάξει!

Είχε φτάσει η 18η  Οκτωβρίου, η ημέρα των γενεθλίων της Ελπίδας. Βέβαια, δεν υπήρχε χώρος στο μικρό σπίτι της για πάρτυ και μεγάλες συγκεντρώσεις αλλά σίγουρα θα γίνονταν μια μικρή γιορτή με λίγους φίλους.

Η στιγμή των δώρων είχε φτάσει. Οι γονείς της, της πήραν το ποδήλατο που είχε βάλει στο μάτι εδώ και πολύ καιρό, ενώ οι φίλοι της, της έφεραν ένα όμορφο βιβλίο και το διασκεδαστικό επιτραπέζιο που συνήθιζε να παίζει μαζί τους. Η γιαγιά της, της αγόρασε μια μεγάλη γυάλινη κορνίζα.

Το πάρτυ είχε μόλις τελειώσει και δύο τεράστιες σακούλες σκουπιδιών είχαν μαζευτεί. Κάθε λογής σκουπίδι βρίσκονταν εκεί:

Αλουμινένια και πλαστικά κουτιά από αναψυκτικά και νερά         

Χάρτινες σελίδες και κομφετί από τα παιχνίδια και τις ζωγραφιές που είχαν πεταχτεί

Μπουκάλια από τα ποτά που έπιναν οι μεγάλοι.

Ήταν ήδη πολύ αργά, έτσι όλοι αποφάσισαν να πάνε για ύπνο. Τα σκουπίδια θα πετάγονταν το πρωί στο γκρι μεγάλο κάδο στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Η Ελπίδα είδε ένα παράξενο όνειρο

Η Λίνα η αλουμίνα στριμωγμένη ανάμεσα στους φίλους της λέει: - Ρε παιδιά ξέρει κανείς που θα μας πετάξουν αύριο;

Ο Λάκης ο γυαλάκης πολύ θυμωμένος και με βαριά φωνή απαντά: -Άκουσα ότι αύριο πρωί – πρωί θα μας ρίξουν στο μεγάλο γκρι κάδο της εισόδου!!

 Ο Τάκης ο χαρτάκης αναστέναξε: -Μα δεν ανήκουμε εκεί. Ακόμα δεν έμαθαν ότι δεν είμαστε άχρηστοι; Πρέπει να πάμε για ανακύκλωση.

Λίγο πιο πέρα όμορφο και γυαλιστερό κάθονταν το καινούριο ποδήλατο της Ελπίδας. Άκουγε τα σκουπίδια να συζητούν κι ένοιωσε ότι είχαν πέρα για πέρα δίκιο. Ήξερε με σιγουριά ότι δεν ήταν άχρηστα. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν απόλυτα βέβαιο ότι υπήρχαν πολύ σπουδαία πράγματα που μπορούσαν ακόμα να κάνουν.

 Η Λίτσα η ποδηλατίτσα φώναξε δυνατα: -Αυτό δεν είναι δίκαιο!!!! Δεν είστε για πέταμα, το ξέρω καλά, είμαι σίγουρη γι΄αυτό.

- Κι εσύ πως το λες αυτό; Μιλάς με τη σιγουριά του καινούριου, που δεν κινδυνεύει να πεταχτεί. Είσαι μια χαρά στη γωνιά σου εσύ. Από αύριο όταν εμείς θα ταξιδεύουμε για την χωματερή εσύ θα καυχιέσαι ότι είσαι το καλύτερο παιχνίδι της ελπίδας.

Ο Φούλης σοφούλης άκουσε την κουβέντα και μπήκε αμέσως στη συζήτηση. Άλλωστε είχε τις περισσότερες γνώσεις απ’ όλους: -  Λίνα δεν έχεις δίκιο, η Λίτσα ξέρει τι λέει. Είναι σχεδόν όλη φτιαγμένη από Αλουμίνιο που έχει προέλθει από ανακύκλωση αλουμινένιων κουτιών όπως εσύ.

- Ώραια όλα αυτά που μας λέτε κύριε Φούλη μας, άλλα ποια είναι η λύση για μας; Αύριο θα είναι αργά!!

Η Λίζα η κορνίζα φανερά εκνευρισμένη και με διάθεση να σταματήσει με κάθε τρόπο την αδικία που είναι έτοιμη να συμβεί, ίσως γιατί καταλαβαίνει και τη δική της κατάληξη μετά από καιρό φωνάζει δυνατά: - Επανάσταση τώρα!! Δεν υπάρχει άλλος χρόνος! Κι εμάς σε λίγο καιρό θα μας πετάξουν. Ξεσηξωθείτε

- Λίζα κορνίζα, πως θα καταφέρουμε εμείς να κάνουμε κάτι από μόνοι μας; Είμαστε λίγοι και αδύναμοι, κανείς δεν μας θέλει κι όλοι μας θεωρούν άσχημους και βρώμικους. Θέλουν να μας ξεφορτωθούν όσο το δυνατόν συντομότερα!!

  Ο Τέλης πλαστέλης πετάχτηκε μονομιάς: - Μα δεν είστε μόνοι σας, είμαστε όλοι μαζί σας. Κανείς από μας δεν θα δεκτεί να παίξει με την Ελπίδα ή οποιοδήποτε άλλο παιδί ποτέ στον κόσμο.

- Έτσι είναι. Πρέπει επιτέλους οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι πράγματα όπως η Ανακύκλωση δεν βοηθούν μόνο εμάς τα ανακυκλώσιμα υλικά. Όλο το περιβάλλον: η Θάλασσα, ο Αέρας, το νερό και το έδαφος κερδίζουν από αυτή τη διαδικασία. Και φυσικά όλο το κέρδος θα μένει τελικά στον ίδιο τον Άνθρωπο.   

-Αυτό εννοούσα κι εγώ είμαστε μαζί σας, κανένα παιχνίδι πια!!!

-Επιτέλους, ξεκινάμε!!

Η Ελπίδα ξύπνησε αναστατωμένη. Τα σκουπίδια και τα δώρα της, αν και μίλαγαν μόνο στο όνειρό της, είχαν δίκιο. Δεν πρέπει να πάνε στο γκρι

κάδο. Δεν θα αφήσει η ίδια να συμβεί αυτό. Ένας από τους λόγους που η πόλη της είναι γρίζα και σκοτεινή είναι ότι οι άνθρωποι δεν σκέφτονται ποτέ το περιβάλλον. Τα παιδιά πρέπει να το αλλάξουμε αυτό.

Αμέσως σηκώθηκε πρώτη από όλους και τακτοποίησε τα σκουπίδια ανάλογο με το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένα και τα έβαλε στις σακούλες που εδώ και καιρό περίμεναν στην αποθήκη της κουζίνας για αυτή τη δουλιά.

Σε λίγο όλοι ξύπνησαν. Η Ελπίδα τους είπε τι είχε συμβεί. Ένα χαμόγελο αλλά και μια μικρή ντροπή σχηματίστηκε στα πρόσωπα των γονιών της. Συμφώνησαν να πάνε όλοι μαζί τα ξεχωρισμένα υλικά στους ειδικούς κάδους ανακύκλωσης κοντά στο σχολείο.

Ποτέ ξανά στο σπίτι της Ελπίδας δεν πετάχτηκε κάτι χωρίς πρώτα να κάποιος να σκεφτεί μήπως αυτό μπορεί να έχει κάποια άλλη αξία.

Το ίδιο έκαναν όλοι οι φίλοι της Ελπίδας και των γονιών της.

Ξαφνικά η πόλη είχε κάπου – κάπου χρώματα, είχε εδώ κι εκεί δέντρα και λουλούδια. Το χώμα σε κάποια σημεία άρχισε να συναντιέται ξανά με τον Ήλιο. Η ΑΝΗΘΑ άρχισε να θυμίζει και πάλι  ΑΘΗΝΑ

Ο. Κ.

(Δεκάχρονη, κόρη συναδέλφου)