της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Αποφάσισα να μιλήσω στην αποψινή συγκέντρωση γιατί:
*Αν δεν γίνει ένα θαύμα, και μάλιστα κατεπειγόντως.
*Αν δεν αλλάξει αυτή η μακρόχρονη πορεία θανάτου μας, η Ελλάδα έχει τελειώσει, από κάθε πλευρά.
Η χώρα είναι, κυριολεκτικά, εγκλωβισμένη σε λάκκο με φίδια, και αν παραμείνει εκεί δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Θα εξαφανιστεί από το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο προσκήνιο για πολλές δεκαετίες.
1. Είναι η επαίσχυντη “συμφωνία των Πρεσπών”, που η επικύρωσή της υπογράφει τον βραδύ θάνατο της Ελλάδας. Η Ελλάδα, έστω και αν δεν το γνωρίζει ο Νότος της, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη Μακεδονία. Και χρειάζονται τόνοι αφέλειας για να υποστηρίζει κανείς ότι οι αλυτρωτικές βλέψεις του γειτονικού σλαβικού κρατιδίου, που έχουν χαλκευτεί επί πολλές δεκαετίες, θα εγκαταλειφθούν ως δια μαγείας, μέσα από τα χαμόγελα και τα σφιξίματα χεριών των δύο ηγετών.
2. Είναι το εγκληματικό πέταγμα ολόκληρης της Ελλάδας, με το σύνολο, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, των μοναδικών ιστορικών της μνημείων, στο Ταμείο ξεπουλήματος.
3. Είναι η οικονομική εξόντωση της χώρας και του λαού της, με τη συνέχιση των μνημονίων εσαεί, που εξαθλίωσαν κάθε έκφανση ζωής και δράσης στη χώρα μας.
Ας μη βαυκαλιζόμαστε, λοιπόν. Και, ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις όποιες σειρήνες. Γιατί, αν παραμείνουμε στο σκηνικό των περίπου 9 τελευταίων ετών, και αν δεν ανατρέψουμε το αμαρτωλό κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό κατεστημένο, είμαστε χαμένοι. Οι συνεχείς δημοσκοπήσεις δείχνουν ξεκάθαρα, μέσα από τις απαντήσεις όσων ερωτώνται, την απαισιοδοξία για το μέλλον, την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, την απελπισία. Οι Έλληνες εμφανίζονται πεπεισμένοι, πως δεν έχουν μοίρα στον ήλιο, επειδή οι όποιες βελτιώσεις που υπόσχονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, προσκρούουν στην απλή λογική. Όπως είναι η πολύχρονα αναμενόμενη ανάπτυξη, όπως είναι ο δήθεν παράδεισος, μετά τη δήθεν έξοδο από τα μνημόνια, και όπως είναι η εναπόθεση των ελπίδων σωτηρίας της χώρας, στην ουτοπική αναμονή έλευσης ξένων επενδύσεων. Και αυτή η απελπισία του ελληνικού λαού, μετουσιώνεται στη μαζική φυγή των νέων στα ξένα και στη συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού.
Δέχθηκα να είμαι εδώ απόψε, μόνο για να βγάλω από μέσα μου την κραυγή αγωνίας, πως δεν υπάρχει πια χρόνος για δισταγμούς. Πως με υποτελείς κυβερνήσεις, στους ξένους, βάζουμε οι ίδιοι την ταφόπετρα της πατρίδας μας, για γενιές και γενιές από σήμερα. Αν, άμεσα, δεν αντιδράσουμε, τετέλεσται μετά την επικύρωση της εγκληματικής συμφωνίας των Πρεσπών.
Μπορούμε να προλάβουμε την καταστροφή; Σαφέστατα, όλοι μαζί μπορούμε. Διχασμένοι, έχουμε τελειώσει.
Είμαστε στα τάρταρα της κατάταξης των χωρών της Ευρώπης, από κάθε άποψη. Οι εταίροι μας μάς υπολογίζουν ως πιόνι στη σκακιέρα τους, κάθε φορά που χρειάζεται να εξυπηρετήσουν τα όποια συμφέροντά τους, στην περιοχή μας. Και εμείς, δηλαδή οι κυβερνήσεις μας των 9 τελευταίων ετών, με ασύγγνωστη δουλικότητα, και με αξιοθρήνητη ανευθυνότητα, λένε ΝΑΙ σε ΟΛΑ.
Ναι, στα μνημόνια, που ρούφηξαν και την τελευταία σταλαγματιά της εθνικής μας κυριαρχίας. Ναι στη μετατροπή της αγοράς εργασίας μας σε άγρια ζούγκλα. Ναι στην επιτάχυνση του θανάτου των συνταξιούχων, για να εξασφαλιστούν οι πλουσιοπάροχες παροχές στις τράπεζες των εταίρων μας. Ναι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, κάτω από την παραπειστική ετικέτα της αξιοποίησής της. Και, τέλος πρόσφατα, ΝΑΙ ακόμη και στο διαμελισμό αυτής της άμοιρης χώρας μας, με την ανιστόρητη αναγνώριση ενός, ιστορικά ανύπαρκτου έθνους, το οποίο είχε, έχει και θα έχει αλυτρωτισμό απέναντί μας. Ιδίως τώρα, που του προσφέραμε σε ασημένιο δίσκο, ότι δεν ήλπιζε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.
Σε ένα από τα τελευταία μου άρθρα στο διαδίκτυο, κάποιος ανώνυμος μου απηύθυνε την ακόλουθη κριτική: “Κάνετε λάθος, μου έγραψε, να κατηγορείτε την ΕΕ για ευθύνες στο ελληνικό δράμα. Διότι, κανένας λαός επί Γης δεν θα δεχόταν τα μαρτύρια, τους εξευτελισμούς,, τη διαπόμπευση και τις κοροϊδίες, που ωστόσο πειθήνια δέχθηκε ο ελληνικός λαός”. Και είχε δυστυχώς δίκαιο, παρότι δεν θέλω να την εκλάβω ως τελεσίδικη κατάσταση.
Γι’ αυτό, και με αρκετούς δισταγμούς αποφάσισα, τελικά, να είμαι εδώ απόψε, για να ανοίξω ένα παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Ένα παράθυρο, που ίσως δεν το προσέξατε, ή που ίσως και να το απορρίψατε, εξαιτίας μιας συντονισμένης αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας, που τού επισύρει όλα τα δεινά του κόσμου μας.
Το παράθυρο αυτό αποκαλύπτει πως είμαστε μεν σε απελπιστική κατάσταση, αλλά όμως δεν είμαστε μόνοι. Στην υφήλιο, και ειδικότερα για εμάς στην Ευρώπη, έχει αρχίσει μια ειρηνική επανάσταση, με σκοπό να γιατρέψει τις ανοιχτές πληγές που άφησε πίσω της η παγκοσμιοποίηση.
Αναφέρομαι στις τάσεις, εξελίξεις και ανατροπές, που σαρώνουν κυριολεκτικά την υφήλιο και την Ευρώπη, και αλλοιώνουν όλες σχεδόν τις μορφές του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού. Με κυρίαρχο μοχλό την επιβολή και επικράτηση, των “λαϊκίστικων πολιτικών κομμάτων”.
Θα παρακαλούσα να λησμονήσετε προς στιγμή το περιφρονητικό αυτό όνομα, με το οποίο οι πανικόβλητοι παραδοσιακοί πολιτικοί βάφτισαν τα ταχύτατα ανερχόμενα αυτά νέα πολιτικά κόμματα. Και μαζί να ξεχάσετε και όλη την κατακραυγή, που τα συνοδεύει, για να με ακούσετε, και για να συζητήσουμε, αν βέβαια θέλετε, στη συνέχεια το θέμα αυτό. Να σκεφθείτε, απλώς, ότι αυτά τα αποκαλούμενα “λαϊκίστικα κόμματα” αντιπαλεύουν τα τρομερά και φοβερά συμφέροντα, που επενδύθηκαν επί 50 περίπου χρόνια στην παγκοσμιοποίηση. Έτσι, θα δικαιολογήσετε και τη μεθοδευμένη αντίδραση εναντίον τους. Φυσικά, η αναφορά μου στα “λαϊκίστικα κόμματα”, και στην ενδεχόμενη δυνατότητα αναζήτησης λύσης, σε αυτά, ουδόλως σημαίνει ότι αρνούμαι τα πολυάριθμα και συχνά επικίνδυνα στοιχεία του περιεχομένου τους.
Τα λαϊκίστικα αυτά κόμματα, είναι το αποτέλεσμα της οργής των πολυπληθών ηττημένων της παγκοσμιοποίησης, που στην πλειονοψηφία τους ανήκουν στη μεσαία τάξη των προηγμένων, κυρίως οικονομιών. Μεγάλες κοινωνικές ομάδες, εκτός του ότι περιθωριοποιήθηκαν οικονομικά, εξαιτίας του παγώματος των μισθών και της απώλειας θέσεων εργασίας, αισθάνθηκαν επιπλέον να παραγκωνίζονται κοινωνικά, και να χάνουν κατά κάποιο τρόπο την εθνική τους ταυτότητα. Να εξοβελίζονται από τη θέση που παραδοσιακά είχαν στη χώρα τους. Έτσι, μεγάλες πληθυσμιακές μάζες, στις προηγμένες κυρίως οικονομίες, στράφηκαν κάθετα εναντίον της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης, που τους έφερε σε αυτή την οικτρή κατάσταση της υποτέλειας, της αδιανόητης ανισοκατανομής του πλούτου, της αναξιοπρέπειας, της απουσίας εθνικής συνείδησης, αλλά και της έκθεσης σε έναν άρρωστο ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους στις προηγμένες και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Οι στρατιές των κατατρεγμένων της παγκοσμιοποίησης αναζήτησαν σωτηρία στην ανάδειξη νέας μορφής διακυβέρνησης των οικονομιών τους, με εντελώς διαφορετικές προδιαγραφές, από αυτές με τις οποίες λειτούργησαν τα πολιτικά κόμματα των τελευταίων 50 περίπου ετών, που ήταν πλήρως υποταγμένα στη φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης.
Και για να μείνουμε στην εμβέλεια αυτών των κομμάτων στην Ευρώπη: η Μ. Βρετανία εξήλθε του ευρωπαϊκού ομίλου, η Ιταλία απέκτησε “λαϊκίστικη” κυβέρνηση. Η Αυστρία και Φινλανδία κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, καθώς και η Σουηδία. Σχεδόν στο σύνολο των Βαλκανίων ηγεμονεύουν “λαϊκίστικες” κυβερνήσεις, με κυρίαρχο στόχο την οριστική αποδυνάμωση του καθεστώτος της ΕΕ. Αποτελεί, εξάλλου, πραγματικότητα για την Ευρώπη η ταχύρρυθμη και σημαντικών διαστάσεων υποχώρηση των παραδοσιακών δεξιών και αριστερών πολιτικών κομμάτων, τα οποία παραχωρούν, σταδιακά, τη θέση τους σε νέα πολιτικά κόμματα, τα οποία είναι αντιευρωπαϊκά και υπέρ της επαναφοράς του κράτους-έθνους. Αυτό συνέβη και στη Γαλλία και στη Γερμανία, παρότι η ΕΕ έδειξε να ανακουφίζεται, επειδή δεν κατέλαβαν την εξουσία αυτά τα αποκαλούμενα λαϊκίστικα κόμματα. Ωστόσο, στη Γαλλία, σε πείσμα της επικράτησης του Emmanuel Macron στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, τα παραδοσιακά κόμματα δεξιάς και αριστεράς ήρθαν τρίτο και πέμπτο, αντίστοιχα, ενώ στη Γερμανία, και σε πείσμα της επικράτησης της Angela Merkel, τα δύο παραδοσιακά πολιτικά κόμματα από 67% το 2013, δεν μετρούσαν πια παρά 53% τον Οκτώβριο του 2017. Και συνεχίζεται η αναταραχή στη Γερμανία.
Τι ακριβώς, λοιπόν, απέμεινε από την άλλοτε κραταιά ΕΕ και το ισχυρό ευρώ; Μια ουτοπία, που σύντομα κινδυνεύει να αποκαλύψει τα συντρίμμια μιας, αρχικά, εξαιρετικής προσπάθειας.
Οι Ευρωπαίοι “λαϊκιστές” έχουν πειστεί ότι η ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά σύγχυση, όταν εφαρμόζει πολιτικές, που είναι σίγουρο ότι θα την καταστρέψουν, όπως αυτές της αέναης λιτότητας, της αποδοχής στα εδάφη της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, καθώς και της απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής συνείδησης, της ιστορίας και των εθνικών παραδόσεων. Της απεμπόλησης, δηλαδή, της εθνικής ταυτότητας των επί μέρους εθνών-κρατών. Και να προσθέσω, ακόμη, ότι οι χώρες με λαϊκίστικες κυβερνήσεις αποδεικνύονται αποτελεσματικές και στο οικονομικό και εκπαιδευτικό πεδίο. Πράγματι, από τις 15 οικονομίες της υφηλίου που τώρα εμφανίζονται με τους ταχύτερους αναπτυξιακούς ρυθμούς, τα 2/3 έχουν λαϊκίστικες κυβερνήσεις. Και από τα 250 καλύτερα ΑΕΙ της υφηλίου, τα 16 ανήκουν σε χώρες με λαϊκίστικη διακυβέρνηση.
Οι λαϊκιστές, μεταξύ άλλων, αναζωογονούν ένα κύμα διεκδίκησης και διάσωσης της εθνικής ταυτότητας, με πολλές ασφαλώς παραλλαγές στις λεπτομέρειές τους. Η επιθυμία επιστροφής στις ρίζες και στην εθνική ταυτότητα, βρίσκεται στη βάση της ανόδου του λαϊκισμού. Η ταυτότητα, κατά τον γνωστό φιλόσοφο Charles Taylor, είναι μια ισχυρή ηθική ιδέα, η οποία δεν μπορεί να ξεριζωθεί. Και, ακριβώς, τα λαϊκίστικα πολιτικά κόμματα, και της δεξιάς και της αριστερής κατεύθυνσης υπόσχονται να εξασφαλίσουν στους, συνεχώς ανερχόμενους αριθμητικά οπαδούς τους, αυτά που οι προηγούμενες (παραδοσιακές) κυβερνήσεις τους αφαίρεσαν. Επανέρχεται, έτσι, δυναμικά, στο προσκήνιο των εξελίξεων, το κράτος-έθνος και ο εθνικισμός, που είχε φορτωθεί με μύρια φανταστικά κακά, από τους παραδοσιακούς πολιτικούς της παγκοσμιοποίησης.
Τελικά, όμως, τι σημαίνει εθνικισμός; Δεν αναφέρομαι φυσικά σε ακραίας μορφής επεκτατικό εθνικισμό. Σας δίνω ορισμούς του κανονικού εθνικισμού:
*Από τον γνωστό οικονομολόγο Lawrence Summers: “η πολιτική πρόκληση σε πολλές χώρες είναι η ανάπτυξη ενός υπεύθυνου εθνικισμού, που ευνοεί τοπικά συμφέροντα και γηγενείς, περισσότερο και πάνω από κοσμοπολίτικες επιδιώξεις”.
*Από τον Michael Barone τον γνωστό πολιτικό αναλυτή: “ο Trump και ο εθνικισμός του με το “Πρώτη η Αμερική” δεν είναι αναγκαστικά κάτι κακό. Και συνεχίζει : “είναι καλό να προτιμά κανείς τη χώρα του από κάποια άλλη”. “Ο εθνικισμός μπορεί να αποτελεί θετική δύναμη”. “Το να είναι κανείς υπερήφανος για την πατρίδα του και κάθε τι που έχει σχέση μαζί της, δεν είναι εγωιστικό, αλλά ούτε ρατσιστικό. Πρόκειται για πατριωτισμό και αποτελεί φυσική αντίδραση για κανονικό πολίτη”.
*Και του κοινωνικού ψυχολόγου Jonathan Haidt: “Οι εθνικιστές αισθάνονται δεσμό με την πατρίδα τους και είναι υπερήφανοι που αποτελούν τμήμα της. Οι παγκοσμιοποιητές επιθυμούν να εξαφανίσουν τα σύνορα της κάθε χώρας και να απαλλαγούν από τη Δημοκρατία”.
Τα λαϊκίστικα κόμματα είναι και δεξιάς και αριστερής κατεύθυνσης. Υπερισχύουν, αυτή τη στιγμή, αυτά της δεξιάς κατεύθυνσης. Να προσθέσω, ωστόσο, ότι δεν διαφέρουν ουσιαστικά στις βασικές τους κατευθύνσεις.
Η κυριότερη κατηγορία εναντίον αυτών των νέων πολιτικών κομμάτων είναι ότι δεν είναι αρκετά δημοκρατικά. Η συζήτηση γύρω από την κατηγορία αυτή απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο, από αυτόν που διαθέτω σήμερα. Προς το παρόν, ωστόσο, θα αρκεστώ να υπενθυμίσω ένα μόνο δείγμα από τα πολυάριθμα και πολυδιάστατα της υποτιθέμενης δικής μας, όσο και ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Αναφέρομαι στην αλλοίωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015, στη χώρα μας. Σε αυτό ποδοπατήθηκε ασύστολα η ξεκάθαρη βούληση του 62% υπέρ του ΟΧΙ. Και, βέβαια, δεν ήταν μόνη η ελληνική κυβέρνηση, όταν επέβαλε αυτή την υπέρτατη συνταγματική ανωμαλία. Διότι και οι εταίροι μας αποδέχθηκαν ασμένως αυτό το έκτρωμα, αφού προηγουμένως είχαν εξασφαλίσει αποτελεσματική βοήθεια μεθόδευσης στους γηγενείς, για τον τρόπο εμφάνισης της πλαστογράφησης.
Αυτά για να δικαιολογήσω, για ακόμη μια φορά, ότι επείγεται η αναζήτηση λύσης στο ελληνικό αδιέξοδο, που να βρίσκεται εκτός του παρόντος πολιτικού φάσματος, αλλά και που να ξεπερνά κατηγορίες οι οποίες, ακριβώς, στοχεύουν στη μη εξεύρεση λύσης.
Και να προσθέσω ότι, όπως υποθέτω και με όλους εσάς, δεν πιστεύω ότι στον ελληνικό ορίζοντα μπορούμε να διακρίνουμε ή και να αναμένουμε σωτήρες. Αυτοί μας έχουν, δυστυχώς, τελειώσει. Αντιθέτως εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη στις αρετές της φυλής μας και να πιστεύω ότι η όποια λύτρωση, αν έρθει, θα προέλθει από αυτό το λαό.
Από όσο μπόρεσα να καταλάβω, οι πρωτεργάτες των επιτυχημένων συλλαλητηρίων, που οργανώνουν την αποψινή συνάθροιση, δεν εμφανίζονται ως Μεσσίες, αλλά απλά ως συνεκτικοί κρίκοι μιας ειρηνικής λαϊκής επανάστασης, που θα διεκδικήσει κάποιον, έστω και περιορισμένο βαθμό εθνικής κυριαρχίας. Γιατί, χωρίς αυτόν, καμιά πατρίδα δεν μπορεί να επιβιώσει.
Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου