Συνάδελφοι, μετά την ομολογία της Διοίκησης ανοίγει ο δρόμος...

Η εσωκομματική κόντρα στον ΣΥΡΙΖΑ μας αφήνει παγερά αδιάφορους. 
Το αν κάποιοι παγιδεύτηκαν από τους εσωκομματικούς αντιπάλους τους, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.
Το αν κάποιοι θα έχουν μεγάλο πολιτικό κόστος, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. 

Η ομολογία της Διοίκησης ότι, ο ΧΥΤΑ Φυλής αποτελεί «μνημείο περιβαλλοντικού χάους, αρρώστιας και ανθρώπινου πόνου» , (εδώ), είναι το μόνο που μας ενδιαφέρει και έχει σημασία για εμάς.
Παγερά αδιάφορους μας αφήνουν και τα "ενδεχόμενα" αίτια της ομολογίας (όπως, π.χ., η αποτυχία της Διοίκησης  στην Διαχείριση των απορριμμάτων και μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα). 
Δεν μας αφήνει καθόλου αδιάφορους αυτοί που κέρδισαν από το «μνημείο περιβαλλοντικού χάους, αρρώστιας και ανθρώπινου πόνου».
Δεν μας αφήνει καθόλου αδιάφορους αυτοί που σε επίπεδο επιλογών πολιτικών και προσώπων, συντήρησαν μέχρι σήμερα το "μνημείο".
Δεν μας αφήνει καθόλου  αδιάφορους αυτοί που κατέστειλαν με πολλούς τρόπους τις φωνές των "εχθρών του λαού".
Με λίγα λόγια συνάδελφοι: Η ομολογία της Διοίκησης ανοίγει τον δρόμο για την δικαίωση και των νεκρών μας...
Προβλέπω  πολλές αγωγές από εργαζόμενους και συγγενείς νεκρών συναδέλφων...

Έλεγα: ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!


Εκδορεύς

(Υ.Γ. Μια θλίψη για όλους όσοι καίγονται, για τους κάποτε ελπιδοφόρους - και για μένα που αφηγούμαι - την έχω).