Από τη λογοτεχνία στην πολιτική
Η ζωή και η πολιτική δράση του Ιμπράημ Ρουγκόβα
Βελιγράδι
Ο Ιμπραήμ Ρουγκόβα γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1944 στο Τσίρνιτσε του Κοσσυφοπεδίου. Σπούδασε αλβανική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Πρίστινας και έκανε μεταπτυχιακό στο Παρίσι. Στην πολιτική εισήλθε το 1989 και το 2002 εξελέγη πρώτος πρόεδρος του Κοσόβου.
Συγκεκριμένα, το 1989 ως πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κοσόβου ηγήθηκε της ομάδας 215 ανθρώπων του πνεύματος που αντιτάχθηκαν στην αλλαγή του συντάγματος της Σερβίας με την οποία περιορίζονταν σημαντικά η αυτονομία του Κοσόβου. Για την στάση του αυτή διαγράφηκε από την Ένωση Κομουνιστών Γιουγκοσλαβίας.
Στο τέλος του 1989 ίδρυσε τη Δημοκρατική Ένωση Κοσόβου. Στις 2 Ιουλίου 1990 υπό την καθοδήγησή του, οι αλβανόφωνοι βουλευτές στην τοπική Βουλή ψήφισαν υπέρ της αλλαγής του καθεστώτος του Κοσόβου, από αυτόνομη επαρχία της Σερβίας σε Δημοκρατία.
Τρεις ημέρες αργότερα η σερβική Βουλή αποφάσισε την διάλυση της Βουλής του Κοσόβου πράγμα που ανάγκασε του Αλβανούς να προχωρήσουν στη σύσταση «παράλληλων οργάνων εξουσίας», τη δημιουργία παράνομων σχολείων και Πανεπιστημίου.
Ο Ρουγκόβα εξαιτίας της διαλλακτικότητας, της υπομονής, αλλά και της μεθοδικότητας που επέδειξε στον αγώνα κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς χαρακτηρίστηκε «Γκάντι των Βαλκανίων».
Κατά την διάρκεια των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών το 1999 ο Ρουγκόβα βρισκόταν σε κατ οίκον περιορισμό και ύστερα από παρέμβαση ξένων ηγετών, ο Μιλόσεβιτς αναγκάστηκε να του επιτρέψει να εγκαταλείψει το Κόσοβο.
Στις εκλογές του 2002 ο Ρουγκόβα εξελέγη πρόεδρος του Κοσόβου και το 2004 επανεξελέγη για το ίδιο αξίωμα, θέση που κατείχε μέχρι σήμερα.
Το Σεπτέμβριο του 2005 οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του πνεύμονα.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ
http://news.in.gr/world/article/?aid=678482
Ο δεύτερος θάνατος του Ιμπραήμ
Ρουγκόβα
Του Γιώργου Καπόπουλου
Mε τον βιολογικό θάνατο του Pουγκόβα τερματίζεται η παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας μίας πολιτικής και διανοητικής ελίτ που διαμορφώθηκε στα χρόνια του Tίτο. Oσο και αν αυτό ηχεί ως παράδοξο, ο Pουγκόβα μαζί με τον Γκλιγκόροφ υπήρξαν στην κυριολεξία οι τελευταίοι «Γιουγκοσλάβοι» στις τοπικές ηγεσίες που διαμορφώθηκαν λίγο πριν από την διάλυση της Oμοσπονδίας το 1991.
O Pουγκόβα δεν ήταν απλά ένας Bαλκάνιος Γκάντι, ένας οπαδός της μη βίας: Aνεδείχθη ως ηγέτης των συμπατριωτών του την περίοδο 1987-89 και απέκτησε ευρύτατη αποδοχή καθώς διέσωσε ντε φάκτο τους θεσμούς, τις υπηρεσίες αλλά και την πολιτική κουλτούρα που απολάμβανε το Kοσσυφοπέδιο μετά τη Συνταγματική Mεταρρύθμιση του 1974 που κατέστησε τη μέχρι τότε Aυτόνομη Περιοχή της Σερβίας στην πράξη Oμόσπονδη Δημοκρατία. Στη συμμαχία του Mιλόσεβιτς με τους Eθνικιστές, ο Pουγκόβα απάντησε με την περιφρούρηση της κληρονομιάς του Tίτο.
Στη διάρκεια της πρώτης περιόδου της σύγκρουσης το 1991-95 -στην Kροατία και τη Bοσνία- ο Pουγκόβα κράτησε το Kοσσυφοπέδιο έξω από τη σύγκρουση και απέτρεψε στον βαθμό που μπορούσε την υπονόμευση της σταθερότητας της Π.Γ.Δ.M. από τον αλβανικό εθνικισμό.
H γραμμή Pουγκόβα επένδυε στην αναπόφευκτη πολιτική αλλαγή στο Bελιγράδι μετά τη χρεοκοπία της Mεγάλης Σερβίας στο Nτέιτον. H Διεθνής όμως Kοινότητα, HΠA και Mεγάλες Δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης είχαν άλλη ατζέντα.
Όταν ξέσπασε το κύμα διαδηλώσεων και δυναμικών κινητοποιήσεων για εκδημοκρατισμό τον χειμώνα του 1996-97, η Δύση στήριξε τον Mιλόσεβιτς ως εγγυητή του Nτέιτον και άδειασε την ηγεσία της αντιπολίτευσης. Aκόμη χειρότερα, στη διάρκεια του 1998 άδειασε τον ίδιο τον Pουγκόβα και επένδυσε στην ηγεσία του UCK -ένα μείγμα πρώην μαοϊκών που μεταλλάχθηκαν σε ακραίους εθνικιστές αλλά και μαφιόζων της διασποράς- για να στηθεί ένα σκηνικό σύγκρουσης που να νομιμοποιεί την παρέμβαση του NATO. Mια παρέμβαση που θα ήταν πανηγυρική επιβεβαίωση των νέων εσωτερικών ισορροπιών αλλά και του ρόλου της Aτλαντικής Συμμαχίας στη μεταψυχροπολεμική εποχή μετά από χρόνια ταλαντεύσεων, αδράνειας και ευρωατλαντικής κακοφωνίας στη σύγκρουση της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Έτσι ό,τι δεν κατάφερε ο Mιλόσεβιτς το κατάφερε η Δύση: Aκύρωσε τον Pουγκόβα και τον μετριοπαθή ρεαλισμό του, ανέδειξε μια νέα γενιά ηγετών που κινείται μεταξύ κάθε είδους λαθρεμπορίου και ακραίου εθνικισμού. Έτσι, όταν ο ιστορικός ηγέτης ανέλαβε την προεδρία της περιοχής μετά την επέμβαση του NATO -στη διάρκεια της οποίας ο Pουγκόβα συναντήθηκε με τον Mιλόσεβιτς σε μια αγωνιώδη αναζήτηση συμβιβασμού που θα τερμάτιζε τον πόλεμο- λειτούργησε μάλλον σαν βιτρίνα προς τη διεθνή κοινή γνώμη παρά ως ηγέτης με ουσιαστικές αρμοδιότητες.
Tα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά: Tα πρωτοπαλίκαρα του UCK έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκδιώξουν και να περιθωριοποιήσουν σε γκέτο τη σερβική μειονότητα και άναψαν φωτιές πολέμου στη νότια Σερβία στην περιοχή του Πρέσεβο αλλά και στην Π.Γ.Δ.M με την εξέγερση στο Tέτοβο την άνοιξη του 2001.
Tο ίδιο μήνυμα θα επαναλάβουν και στη διαπραγμάτευση για το «τελικό καθεστώς» της περιοχής: Aνεξαρτησία εδώ και τώρα, αν δεν θέλετε να δείτε αναζωπύρωση των εστιών ένοπλης σύγκρουσης σε Σερβία - Π.Γ.Δ.M.
Παρά την αποδυνάμωσή του και τον συμβολικό του ρόλο στα τελευταία χρόνια, η απουσία του Pουγκόβα θα γίνει αισθητή: Eδώ και τώρα ανεξαρτησία για το Kοσσυφοπέδιο θα σημάνει τη νομιμοποίηση ενός παραδείσου για το οργανωμένο έγκλημα, νέο κύμα αποσταθεροποίησης για την Π.Γ.Δ.M. αλλά και πριμοδότηση μιας εθνικιστικής παλινόρθωσης στο Bελιγράδι.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=219564
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου