Από τον Αντώνη Καραβά
Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ είναι «καταδικασμένη» να προχωρήσει. Δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε σε αυτή τη φάση με τυχόν λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις, αμφιταλαντεύσεις κ.λπ. ούτε πολύ περισσότερο να προσπαθήσουμε να εξαφανίσουμε τα προβλήματα παραμένοντας σε μια επίπλαστη και προσχηματική ενότητα.
Δεν είμαστε στην φάση του απολογισμού αλλά σε μια διαδικασία σε πλήρη εξέλιξη που καίρια σημασία έχει να κερδίσουμε συντρόφους αγωνιστές που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά επιμένουν ακόμα και τώρα σε ένα «τρίτο δρόμο» ενότητας ή έστω συνύπαρξης που μπορεί να υπάρξει με τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σκέψεις που καταθέτω αφορούν κυρίως την πείρα από τα σχήματα του ΜΕΤΑ στο Δημόσιο.
Η συζήτηση αυτή είναι κρίσιμη. Ο χώρος του ΜΕΤΑ περιλαμβάνει στις γραμμές του ένα αγωνιστικό δυναμικό που αποδείχτηκε πολύτιμο στα μνημονιακά χρόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ: στην οργάνωση των απεργιών, στις πλατείες, στις καταλήψεις, στον νικηφόρο αγώνα οργάνωσης της συλλογικής ανυπακοής στο νόμο Μητσοτάκη για την αξιολόγηση κ.λπ. Στο αγωνιστικό αυτό δυναμικό που επιμένει «αντιμνημονιακά και αντικυβερνητικά » μετά την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για την συνέχεια της συνδικαλιστικής-πολιτικής πάλης για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων και της λιτότητας.
Η κρίση που εξελίσσεται στο ΜΕΤΑ υποκρύπτει κυρίαρχα ζητήματα θεωρίας και αντίληψης για τον ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Όσοι στο ΜΕΤΑ επιμένουν στην συνεργασία με τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προβάλουν σαν κύριο επιχείρημα την αυτονομία του σ.κ. απέναντι στα κόμματα και την αποφυγή της «υπερπολιτικοποίησης» του. Υποτιμάνε το γεγονός ότι η λειτουργία των παρατάξεων λογοδοτεί σε ένα πολιτικο-συνδικαλιστικό σχέδιο, γι’ αυτό και κάθε παράταξη «συνδέεται» με το πολιτικό σχέδιο κάποιου πολιτικού φορέα.
Η συζήτηση και η αντιπαράθεση για την σχέση του συνδικαλιστικού με το πολιτικό σχέδιο δεν είναι καινούργια. Γράφει ο Λένιν στην «Ίσκρα» το 1900 στο πολεμικό του κείμενο ενάντια στο ρεύμα του οικονομισμού δηλαδή ενάντια στην προτεραιότητα του οικονομικού αγώνα έναντι των πολιτικών αιτημάτων: «Η Σοσιαλδημοκρατία (ονομασία για το ρωσικό μαρξιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1898) είναι ο συνδυασμός του κινήματος της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Καθήκον της δεν είναι να υπηρετεί το κίνημα της εργατικής τάξης παθητικά σε κάθε ένα από τα χωριστά στάδιά του, αλλά να εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κινήματος συνολικά, να υποδεικνύει σε αυτό το κίνημα τον τελικό σκοπό του και τα πολιτικά του καθήκοντα, και να διαφυλάσσει την πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία του. Απομονωμένο από τη Σοσιαλδημοκρατία, το κίνημα της εργατικής τάξης γίνεται ασήμαντο και αναπόφευκτα γίνεται αστικό. Διεξάγοντας μόνο τον οικονομικό αγώνα, η εργατική τάξη χάνει την πολιτική ανεξαρτησία της· γίνεται η ουρά άλλων κομμάτων και προδίδει τη μεγάλη αρχή: «Η χειραφέτηση των εργατικών τάξεων πρέπει να κατακτηθεί από τις ίδιες τις εργατικές τάξεις». Ολόκληρο το μικρό, απλό και τόσο επίκαιρο κείμενο του Λένιν ενάντια στον οικονομισμό, εδώ.
Οι σύγχρονοι οπαδοί του οικονομισμού βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο: Δεν μπορεί να υπάρξει παραμικρή εργατική κατάκτηση αν δεν σαρωθεί από ενα μεγάλο και ρωμαλέο λαϊκό-εργατικό κίνημα το καθεστώς της σύγχρονης απολυταρχίας των μνημονίων. Αυτό είναι διακηρυκτική ιδρυτική αρχή του ΜΕΤΑ είναι το στρατηγικό καθήκον για το εργατικό κίνημα σήμερα το να αποτελέσει την ραχοκοκαλιά ενός μαζικού κινήματος ανατροπής των πολιτικών κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και με αυτή την έννοια όλα τα ρυάκια της αντίστασης πρέπει να συγκλίνουν σε αυτό το καθήκον. Αυτό οφείλουμε να εξηγούμε στους εργαζόμενους υπομονετικά και όχι να σπέρνουμε αυταπάτες για κατακτήσεις και μάλιστα δια της διαμεσολάβησης με τους κυβερνητικούς παράγοντες . Πρόκειται για ρεφορμισμό -και μάλιστα χωρίς μεταρρυθμίσεις που παραπλανά τους εργάτες να κλειστούν στα δικά τους προβλήματα και όχι να μπολιαστούν και να συνδεθούν τα επιμέρους εργατικά αιτήματα με τον μεταβατικό πρόγραμμα και τον πολιτικό αγώνα ανατροπής των μνημονίων που μέσα στην καπιταλιστική κρίση δεν αποτελεί κάποιο χωριστό στάδιο άλλα όπως έδειξε και η περσινή περιπέτεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι στενά συνδεδεμένο με την πάλη ενάντια σε ΕΕ --ΔΝΤ, με την αντικαπιταλιστική πάλη και την σοσιαλιστική προοπτική.
Κάποιοι σύντροφοι εξακολουθούν ακόμα να πιστεύουν ότι το σχέδιο και η τακτική που έχει το ΜΕΤΑ μπορεί να συνυπάρξε με το σχέδιο των συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την απαλλαγή από τα μνημόνια και την εποπτεία των δανειστών. Το σχέδιο τους όμως είναι ένα και ενιαίο, είναι το σχέδιο του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού στα συνδικάτα: καταγγέλλοντας την ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά όχι την κυβερνητική πολιτική, διδάσκοντας υπομονή και προσμονή στους εργαζόμενους και βάζοντας πλάτη στην κυβέρνηση Τσίπρα μέχρι τον Ιούνιο του 2018 που – τάχα-θα βγούμε στο ξέφωτο και θα ζήσουμε τον «μύθο» της ανάπτυξης... Σε αυτό το σχέδιο του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού η οργάνωση, η κλιμάκωση και ο συντονισμός των αγώνων είναι εμπόδιο. Ποτέ οι Παναγόπουλοι και η ΔΑΚΕ δεν υποστήριξαν στα λόγια τα μνημόνια και την εποπτεία αλλά στην πράξη, όπως φάνηκε και πρόσφατα με την 48ωρη απεργία-φάντασμα που το ΠΑΜΕ τους έδωσε στο πιάτο. Η αποκλιμάκωση του αγώνα μετά την γενική απεργία της 4 Φλεβάρη ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και η διάρρηξη του μετώπου εργατών-αγροτών-επιστημόνων ήταν σανίδα σωτηρίας για την κυβέρνηση και τους συνδικαλιστικούς της παρατρεχάμενους.
Όμως ακόμα και αυτός ο ρεφορμιστικός-διαχειριστικός ρόλος δεν μπορεί να γίνει πράξη: Οι περικοπές των μνημονίων ακύρωσαν και το παιχνίδι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που έκανε για τρεις δεκαετίες «κάτω από το τραπέζι»: οι «ειδικοί κωδικοί» των υπουργών που χάριζαν διάφορα μικρά δωράκια με επιδοματάκια, πλαστές υπερωρίες, ρουσφετολογικούς διορισμούς, μεταθέσεις και εξελίξεις που μοιράζονταν οι ΠΑΣΚΕΔΑΚΕ έχει τελειώσει από το 2010 με αποτέλεσμα ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός να περιορίζεται σε «διορθωτικές» παρεμβάσεις – το πρωί στο σωματείο και το βράδυ στο υπουργείο-για να βοηθάει τους υπουργούς μπας και σώσουν τίποτα από την μνημονιακή λαίλαπα.. για να το πουλήσουν σαν εξυπηρέτηση στους εργαζόμενους την επόμενη ημέρα: Το success story των συριζαίων συνδικαλιστών είναι τροποποιημένο : οι δανειστές θέλανε την τάδε περικοπή αλλά εμείς παρεμβήκαμε στον υπουργό και το σώσαμε… Ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός ντυμένο τον αριστερό μανδύα κάνει μεγάλη ζημιά στις εργατικές συνειδήσεις: είναι ο ιμάντας μεταβίβασης της ηττοπάθειας, της διαπαιδαγώγησης των εργατών στην ανάθεση και στο μικρότερο κακό, η προσαρμογή στο ΤΙΝΑ και στην ευρωυποταγή, η υπακοή στους δανειστές «για το καλό μας», η νομιμοποίηση της αιώνιας λιτότητας, ο καθαγιασμός της διαμεσολάβησης με το καθεστώς των διοικητών και των υπουργών της «αριστερής κυβέρνησης». Είναι σε τελική ανάλυση η ίδια εκδοχή και αποτύπωση της δεξιάς κατηφόρας του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλδημοκρατίας: από το «στις 18 σοσιαλισμός» το 1981 στα «99 χρόνια μνημόνιο» το 2016... Κι από κοντά οι φωνές του ρεαλισμού και της προσαρμογής στην νέα πραγματικότητα: «Αφού λοιπόν τα μνημόνια είναι καθεστώς, χώρος υπάρχει πλέον μόνο για μικρές κατακτήσεις» ή «αφού οι αγώνες δεν ανέτρεψαν τους Παναγόπουλους ας συμβιβαστούμε σε ένα διαμεσολαβητικό ρόλο και ας επιστρέψουμε στη διοίκηση της ΓΣΕΕ... για να τον παίξουμε καλύτερα.»
Τέλος και ίσως το πιο σημαντικό: στην πράξη η ρήξη με τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν προέκυψε από κομματικές ντιρεκτίβες από τον χώρο της ΛΑΕ ή πολύ περισσότερο από την ατομική πρωτοβουλία του γραμματέα και στελεχών του ΜΕΤΑ αλλά αντίθετα προέκυψε πολύ νωρίς, αυθόρμητα και «από τα κάτω»:
Η διαδικασία ρήξης ξεκίνησε από την αμέσως μετά την προδοσία του ΟΧΙ, από την επόμενη τις 13ηςΙουλίου σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία του δημοσίου γιατί στην καθημερινότητα του χώρου δουλειάς οι σύντροφοί μας ζούσαν στην πράξη την νέα εκδοχή του κυβερνητικού συνδικαλισμού της συνδιαχείρισης με τους καθεστωτικούς παράγοντες και της δικαιολόγησης – αν όχι της προβολής-του μνημονιακού έργου και δεν ήθελαν να αποτελούν τμήμα της μνημονιακής συνθηκολόγησης και της απαξίωσης στα μάτια των συναδέλφων. Από την ανάγκη και την απαίτηση των συντρόφων στους χώρους δουλειάς και όχι από κομματικά επιτελεία ξεκίνησε το ρήγμα που συνεχίστηκε στις ομοσπονδίες (Υγεία, Εκπαίδευση κ.λπ.) και με ορόσημο την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ φαίνεται ότι θα κλείσει τον κύκλο με την ολοκλήρωση της ρήξης και στα τριτοβάθμια όργανα -με προάγγελο την ρήξη και «τριχοτόμηση» του ΜΕΤΑ στο συνέδριο του ΕΚΑ.
Πηγή: rproject.gr
http://www.ergasianet.gr/menu-arthra/20980-meta300516-20980
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου