Από το Δημήτρη Μάντζαρη
«Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί» (Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Έγκελς)
Αυτή η φράση από τη Εισαγωγή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των δύο θεωρητικών της εργατικής τάξης, μου ήλθε στο μυαλό, καθώς παρακολουθούσα σε απευθείας μετάδοση της συζήτηση στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για το ελληνικό ζήτημα με τη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα.
Τι συνέβη ξαφνικά και οι «Θεσμοί» αποφάσισαν να θυσιάσουν ένα ποσό μεγαλύτερο από ολόκληρο το πενταετές ελληνικό πρόγραμμα (τόσες ήταν οι απώλειες του ευρώ στα διεθνή χρηματιστήρια μόνο τη Δευτέρα 29/6, όταν διακόπηκαν οι διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση), μόνο και μόνο για να αρνηθούν το μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά της Ελλάδας και στο πακέτο τα μακαρόνια;
Είναι προφανές πως το διακύβευμα γι’ αυτούς είναι πολύ μεγαλύτερο. Και οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, το γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό επιχειρούν να πάρουν όσα μέτρα μπορούν για να θωρακιστούν από αυτό τον νέο πολιτικό ιό – το φάντασμα – που γράφει ο Μαρξ, που δεν είναι άλλος από την πολιτική της εναντίωσης στη λιτότητα, που για πρώτη φορά μπήκε στα ίδια τους τα σπίτια στο Eurogroup και στη σύνοδο κορυφής, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα το Γενάρη του 2015. Που παραμονεύει και εξαπλώνεται στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στη Πορτογαλία και σύντομα θα μπει στο σπίτι τους και στη Γερμανία.
Οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες πάσχισαν πολλά χρόνια να οικοδομήσουν την αρχιτεκτονική της λιτότητας στην Ευρώπη. Να την ταυτίσουν με την ευρωπαϊκή ιδέα. Με το ευρώ, ως νόμισμα. Παρά την αντίδραση των λαών. Που εκφράστηκε επανειλημμένα με ΟΧΙ σε δημοψηφίσματα στην Γαλλία και στην Ολλανδία για το ευρωσύνταγμα, στην Ιρλανδία για τη συνθήκη της Λισαβώνας.
Το βροντερό ΟΧΙ του 62% του ελληνικού λαού της περασμένης Κυριακής έβαλε οριστικά τέλος στα σενάρια μιας άμεσης πτώσης της κυβέρνησης Τσίπρα. Αναθεώρησε τα σχέδια και την στρατηγική των νεοφιλελεύθερων ηγεσιών της Ε.Ε. και της εγχώριας πλουτοκρατίας, απέναντι στην αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα.
Μου αρκούσε να παρακολουθήσω μόλις 15 λεπτά τον ΣΚΑΪ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της χθεσινής ψηφοφορίας στη Βουλή για να αντιληφθώ πως η νέα τους στρατηγική, είναι η επιλογή της ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως της κυβέρνησης του, στην «εθνική αφήγηση» της υπευθυνότητας και στο σταδιακό εγκλωβισμό του στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Όπλα τους ο οικονομικός στραγγαλισμός του ελληνικού λαού, μέσω των τραπεζών, η απειλή του Grexit, η απογοήτευση των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις όποιες υπαναχωρήσεις στο πρόγραμμα της κυβέρνησης. Όπλο τους και η προπαγάνδα, που τώρα θα την αναπροσαρμόσουν μετά το «Βατερλώ» του δημοψηφίσματος.
Είναι φανερό πως για να το επιτύχουν αυτό χρειάζεται να ξεκόψουν την κυβέρνηση απ’ την επιρροή των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του κινήματος, να αναμορφώσουν το κόμμα σε κάτι άλλο, απ’ αυτό που είναι σήμερα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν χωρίς περιστροφές και με ειλικρίνεια. Αυτή η κυβέρνηση αποτελεί ελπίδα για τον ελληνικό λαό και για την Ευρώπη ολόκληρη. Αλλά για να συνεχίσει να αποτελεί ελπίδα, θα πρέπει να συνεχίσει να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνα που την έφεραν ως εδώ!
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί, εφαρμόζοντας νέα μνημονιακά υφεσιακά μέτρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, τα μέλη και τα στελέχη του δεν πρέπει να το επιτρέψουν. Παράλληλα θα πρέπει να κλείσουν ερμητικά και το δρόμο σε σενάρια επιστροφής σε κυβερνήσεις – ανδρείκελα, στα οποία οι εγχώριες και ξένες ελίτ, διακαώς επιθυμούν να εμπλέξουν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολη ισορροπία, αλλά και η μοναδική που μπορεί να μας βγάλει απ’ το φαύλο – κύκλο που κινδυνεύουμε να μπούμε. Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τα Ναι, τα Όχι και τα παρών στη χθεσινή ψηφοφορία της βουλής.
Ας αξιοποιήσουμε την εμπειρία της πετυχημένης συνταγής μια προωθητικής σύνθεσης που μας έφερε ως εδώ.
Τα λάθη, οι αμφισημίες, οι συμβιβασμοί των πέντε μηνών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο στις διαπραγματεύσεις, αλλά και στην εσωτερική διακυβέρνηση, δεν πρέπει να συνεχιστούν.
Τίποτα δεν έχει χαθεί. Ο πόλεμος συνεχίζεται!
* Ο Δημήτρης Μάντζαρης είναι μέλος του Δ.Σ. Συλλόγου εργαζομένων ΟΤΑ Λέσβου
http://www.ergasianet.gr/menu-arthra/15463-meta120715-15463
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου