Η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, παρευρέθηκε σήμερα το πρωί στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι, για το ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς.
Με ανάρτησή της αναφέρθηκε στα όσα συγκινητικά και διδακτικά συνέβησαν στην διάρκεια της τελετής. Αλλά και για την επιτακτική ανάγκη να ελεγχθεί το έγκλημα ως κακούργημα, με όλες τις παραμέτρους συγκάλυψης και υπόθαλψης, αντίθετα με την μέχρι σήμερα κρίση της ελληνικής δικαιοσύνης, που «βλέπει μόνο πλημμελήματα».
Αναλυτικά η ανάρτηση της:
«Σήμερα το πρωί παρευρέθηκα στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι, για το Μνημόσυνο των 4 ετών από την τραγωδία. Κοντά στους ανθρώπους που θρηνούν τους δικούς τους, που έφυγαν τόσο άδικα κι απάνθρωπα. Κοντά στους ανθρώπους που κουβαλούν και ζουν 4 χρόνια με τα τραύματα, ορατά κι αόρατα. Με συγκλόνισε ο σιωπηλός τους πόνος κι αυτή η αδάμαστη αξιοπρέπεια.
Αλλά και το φοβερό αίσθημα της αδικίας που ξέσπασε σε βροντερό χειροκρότημα όταν ο ιερέας του ναού είπε εκείνο που όλοι σκέφτηκαν, όταν μπήκαν στην εκκλησία οι «Επίσημοι», εκπρόσωποι της Κυβέρνησης και της Περιφέρειας, λίγα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το Μνημόσυνο, περπατώντας κορδωμένοι για να σταθούν μπροστά, συνοδευόμενοι από φωτογράφους: «Σήμερα είναι η μέρα που θυμόμαστε τους νεκρούς, όχι που ερχόμαστε για να φωτογραφηθούμε, καμαρώνοντας για το εντός εισαγωγικών «πλημμέλημα», που μας είπανε ότι ήταν».
Αυτά ήταν τα λόγια του παπά. Κι ο κόσμος ξέσπασε σε ασυγκράτητα χειροκροτήματα, δάκρυα και αναφιλητά.
Γιατί, όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι το έγκλημα μπορεί να κουκουλωθεί κι η Επέτειος να γίνει αφορμή για δημόσιες σχέσεις και πολιτικαντισμούς, ο πόνος των ανθρώπων κι η αξιοπρέπειά τους είναι που δεν θα επιτρέψουν το έγκλημα να θαφτεί ούτε να ξεχαστεί.
Προσωπικά θα είμαι στο πλευρό τους, ανθρώπινα και νομικά, με όλες μου τις δυνάμεις, όπως έπραξα απ´την πρώτη στιγμή, καταθέτοντας μήνυση για ανθρωποκτονία κατά συρροή, έκθεση σε βαθμό κακουργήματος, αλλά και για όλα τα αδικήματα παράβασης καθήκοντος, συγκάλυψης και υπόθαλψης, υποβάλλοντας πάμπολλα αποδεικτικά στοιχεία.
Το πρόσφατο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών με το οποίο επιχειρείται να μην ελεγχθούν τα κακουργήματα αλλά και οι ευθύνες πολλών, ασφαλώς και δεν κλείνει την υπόθεση.
Ούτε και θα μείνει αναπάντητο.
Αυτό που συνέβη στο Μάτι, στη Ραφήνα, στον Ν.Βουτζά πριν 4 χρόνια δεν ήταν ατύχημα. Ήταν έγκλημα και ασφαλώς και κακούργημα. Για τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν, αλλά και για εκείνους που έμειναν, είναι επιτακτικό να υπάρξει λογοδοσία. Και τιμωρία».
Με ανάρτησή της αναφέρθηκε στα όσα συγκινητικά και διδακτικά συνέβησαν στην διάρκεια της τελετής. Αλλά και για την επιτακτική ανάγκη να ελεγχθεί το έγκλημα ως κακούργημα, με όλες τις παραμέτρους συγκάλυψης και υπόθαλψης, αντίθετα με την μέχρι σήμερα κρίση της ελληνικής δικαιοσύνης, που «βλέπει μόνο πλημμελήματα».
Αναλυτικά η ανάρτηση της:
«Σήμερα το πρωί παρευρέθηκα στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι, για το Μνημόσυνο των 4 ετών από την τραγωδία. Κοντά στους ανθρώπους που θρηνούν τους δικούς τους, που έφυγαν τόσο άδικα κι απάνθρωπα. Κοντά στους ανθρώπους που κουβαλούν και ζουν 4 χρόνια με τα τραύματα, ορατά κι αόρατα. Με συγκλόνισε ο σιωπηλός τους πόνος κι αυτή η αδάμαστη αξιοπρέπεια.
Αλλά και το φοβερό αίσθημα της αδικίας που ξέσπασε σε βροντερό χειροκρότημα όταν ο ιερέας του ναού είπε εκείνο που όλοι σκέφτηκαν, όταν μπήκαν στην εκκλησία οι «Επίσημοι», εκπρόσωποι της Κυβέρνησης και της Περιφέρειας, λίγα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το Μνημόσυνο, περπατώντας κορδωμένοι για να σταθούν μπροστά, συνοδευόμενοι από φωτογράφους: «Σήμερα είναι η μέρα που θυμόμαστε τους νεκρούς, όχι που ερχόμαστε για να φωτογραφηθούμε, καμαρώνοντας για το εντός εισαγωγικών «πλημμέλημα», που μας είπανε ότι ήταν».
Αυτά ήταν τα λόγια του παπά. Κι ο κόσμος ξέσπασε σε ασυγκράτητα χειροκροτήματα, δάκρυα και αναφιλητά.
Γιατί, όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι το έγκλημα μπορεί να κουκουλωθεί κι η Επέτειος να γίνει αφορμή για δημόσιες σχέσεις και πολιτικαντισμούς, ο πόνος των ανθρώπων κι η αξιοπρέπειά τους είναι που δεν θα επιτρέψουν το έγκλημα να θαφτεί ούτε να ξεχαστεί.
Προσωπικά θα είμαι στο πλευρό τους, ανθρώπινα και νομικά, με όλες μου τις δυνάμεις, όπως έπραξα απ´την πρώτη στιγμή, καταθέτοντας μήνυση για ανθρωποκτονία κατά συρροή, έκθεση σε βαθμό κακουργήματος, αλλά και για όλα τα αδικήματα παράβασης καθήκοντος, συγκάλυψης και υπόθαλψης, υποβάλλοντας πάμπολλα αποδεικτικά στοιχεία.
Το πρόσφατο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών με το οποίο επιχειρείται να μην ελεγχθούν τα κακουργήματα αλλά και οι ευθύνες πολλών, ασφαλώς και δεν κλείνει την υπόθεση.
Ούτε και θα μείνει αναπάντητο.
Αυτό που συνέβη στο Μάτι, στη Ραφήνα, στον Ν.Βουτζά πριν 4 χρόνια δεν ήταν ατύχημα. Ήταν έγκλημα και ασφαλώς και κακούργημα. Για τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν, αλλά και για εκείνους που έμειναν, είναι επιτακτικό να υπάρξει λογοδοσία. Και τιμωρία».
Με ανάρτησή της αναφέρθηκε στα όσα συγκινητικά και διδακτικά συνέβησαν στην διάρκεια της τελετής. Αλλά και για την επιτακτική ανάγκη να ελεγχθεί το έγκλημα ως κακούργημα, με όλες τις παραμέτρους συγκάλυψης και υπόθαλψης, αντίθετα με την μέχρι σήμερα κρίση της ελληνικής δικαιοσύνης, που «βλέπει μόνο πλημμελήματα».
Αναλυτικά η ανάρτηση της:
«Σήμερα το πρωί παρευρέθηκα στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι, για το Μνημόσυνο των 4 ετών από την τραγωδία. Κοντά στους ανθρώπους που θρηνούν τους δικούς τους, που έφυγαν τόσο άδικα κι απάνθρωπα. Κοντά στους ανθρώπους που κουβαλούν και ζουν 4 χρόνια με τα τραύματα, ορατά κι αόρατα. Με συγκλόνισε ο σιωπηλός τους πόνος κι αυτή η αδάμαστη αξιοπρέπεια.
Αλλά και το φοβερό αίσθημα της αδικίας που ξέσπασε σε βροντερό χειροκρότημα όταν ο ιερέας του ναού είπε εκείνο που όλοι σκέφτηκαν, όταν μπήκαν στην εκκλησία οι «Επίσημοι», εκπρόσωποι της Κυβέρνησης και της Περιφέρειας, λίγα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το Μνημόσυνο, περπατώντας κορδωμένοι για να σταθούν μπροστά, συνοδευόμενοι από φωτογράφους: «Σήμερα είναι η μέρα που θυμόμαστε τους νεκρούς, όχι που ερχόμαστε για να φωτογραφηθούμε, καμαρώνοντας για το εντός εισαγωγικών «πλημμέλημα», που μας είπανε ότι ήταν».
Αυτά ήταν τα λόγια του παπά. Κι ο κόσμος ξέσπασε σε ασυγκράτητα χειροκροτήματα, δάκρυα και αναφιλητά.
Γιατί, όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι το έγκλημα μπορεί να κουκουλωθεί κι η Επέτειος να γίνει αφορμή για δημόσιες σχέσεις και πολιτικαντισμούς, ο πόνος των ανθρώπων κι η αξιοπρέπειά τους είναι που δεν θα επιτρέψουν το έγκλημα να θαφτεί ούτε να ξεχαστεί.
Προσωπικά θα είμαι στο πλευρό τους, ανθρώπινα και νομικά, με όλες μου τις δυνάμεις, όπως έπραξα απ´την πρώτη στιγμή, καταθέτοντας μήνυση για ανθρωποκτονία κατά συρροή, έκθεση σε βαθμό κακουργήματος, αλλά και για όλα τα αδικήματα παράβασης καθήκοντος, συγκάλυψης και υπόθαλψης, υποβάλλοντας πάμπολλα αποδεικτικά στοιχεία.
Το πρόσφατο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών με το οποίο επιχειρείται να μην ελεγχθούν τα κακουργήματα αλλά και οι ευθύνες πολλών, ασφαλώς και δεν κλείνει την υπόθεση.
Ούτε και θα μείνει αναπάντητο.
Αυτό που συνέβη στο Μάτι, στη Ραφήνα, στον Ν.Βουτζά πριν 4 χρόνια δεν ήταν ατύχημα. Ήταν έγκλημα και ασφαλώς και κακούργημα. Για τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν, αλλά και για εκείνους που έμειναν, είναι επιτακτικό να υπάρξει λογοδοσία. Και τιμωρία».
Σήμερα το πρωί παρευρέθηκα στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι, για το Μνημόσυνο των 4 ετών από την τραγωδία. Κοντά στους ανθρώπους που θρηνούν τους δικούς τους, που έφυγαν τόσο άδικα κι απάνθρωπα. Κοντά στους ανθρώπους που κουβαλούν και ζουν 4 χρόνια με τα τραύματα, ορατά κι αόρατα.
Με συγκλόνισε ο σιωπηλός τους πόνος κι αυτή η αδάμαστη αξιοπρέπεια.
Αλλά και το φοβερό αίσθημα της αδικίας που ξέσπασε σε βροντερό χειροκρότημα όταν ο ιερέας του ναού είπε εκείνο πο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου