(Ανθρώπινα, πάντα ο πόνος από τον χαμό της μάνας είναι μεγάλος... Όταν, όμως, η μάνα - όπως η μακαρίτισσα - ως λαϊκή ηρωίδα είχε τραβήξει πολύ και δύσκολο κουπί... Τα ειλικρινή συλληπητήριά μας, κύριε Περιφερειάρχη)...Μεγάλη θλίψη για τον Γ. Πατούλη

 

 

Στη θλίψη βυθίστηκε η οικογένεια του περιφερειάρχη Γιώργο Πατούλη, καθώς έφυγε από τη ζωή η μητέρα του Πόπη. Η κηδεία θα γίνει αύριο 15 Οκτώβρη σε κλειστό κύκλο στις 13.00μμ στην Παναγίτσα στο Μαρούσι.

Tην ανακοίνωση έκανε ο ίδιος ο Γ. Πατούλης στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook:

Σε παλαιότερη συνέντευξή του ο κ. Πατούλης ανεφερόμενος στη μητέρα του την έχει χαρακτηρίσει ως «ηρωίδα». Συγκεκριμένα έχει πει:

«Τα παιδικά μου χρόνια θα ήταν ευχή να μην τα περάσει κανένας. Ξέρετε, βρεθήκαμε με τον αδελφό μου εσώκλειστοι σε μια σχολή, από 3 έως 7,5 χρόνων. Κατόπιν βρεθήκαμε κοντά στη μητέρα μας και εργαστήκαμε μαζί της στο μαγαζί που διατηρούσε για να μας αναθρέψει. Αν δεν δουλεύαμε, δεν θα ζούσαμε. Περάσαμε δυσκολίες πολλές, αλλά ήμασταν ενωμένοι. Εγώ, ο αδελφός μου και η μητέρα μου ζούσαμε σε ένα σπίτι 25 τετραγωνικών. Είχαμε, όμως, μια ηρωίδα μάνα, την κ. Πόπη, η οποία έδωσε τα πάντα και καταφέραμε να σπουδάσουμε». 

Και σε άλλη συνέντευξή του ο κ. Πατούλης έχει πει: «Η μάνα μου κατασκεύαζε τεχνητά λουλούδια για γάμους και βαπτίσεις, κι εγώ, θυμάμαι, σε ηλικία 10 ετών κατέβαινα με ένα λεωφορείο στο «Τα παιδικά μου χρόνια θα ήταν ευχή να μην τα περάσει κανένας. Ξέρετε, βρεθήκαμε με τον αδελφό μου εσώκλειστοι σε μια σχολή, από 3 έως 7,5 χρόνων. Κατόπιν βρεθήκαμε κοντά στη μητέρα μας και εργαστήκαμε μαζί της στο μαγαζί που διατηρούσε για να μας αναθρέψει. Αν δεν δουλεύαμε, δεν θα ζούσαμε. Περάσαμε δυσκολίες πολλές, αλλά ήμασταν ενωμένοι. Εγώ, ο αδελφός μου και η μητέρα μου ζούσαμε σε ένα σπίτι 25 τετραγωνικών. Είχαμε, όμως, μια ηρωίδα μάνα, την κ. Πόπη, η οποία έδωσε τα πάντα και καταφέραμε να σπουδάσουμε». 

Και σε άλλη συνέντευξή του ο κ. Πατούλης έχει πει: «Η μάνα μου κατασκεύαζε τεχνητά λουλούδια για γάμους και βαπτίσεις, κι εγώ, θυμάμαι, σε ηλικία 10 ετών κατέβαινα με ένα λεωφορείο στοΜοναστηράκι και πήγαινα χονδρικώς τα λουλούδια στα καταστήματα. Δουλεύαμε σκληρά και νυχθημερόν για να τα βγάλουμε πέρα. Όλοι περνούσαν καλά, για παράδειγμα, το Μεγάλο Σάββατο και το Πάσχα, κι εμείς εκεί…, έπρεπε να ετοιμάσουμε τους γάμους της Κυριακής του Θωμά ή τις λαμπάδες που έπρεπε να πουληθούν πριν από την Ανάσταση… Ξέραμε πως αν έμπαινε ο πελάτης στο μαγαζί, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, αν δεν έμπαινε, θα είχαμε πρόβλημα. Δύσκολα χρόνια, αλλά δεθήκαμε πολύ μέσα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα εγώ κι ο Γιάννης.

Ο πατέρας ουσιαστικά δεν υπήρχε. Μια δυο φορές το δίμηνο ερχόταν να μας δει και τίποτε άλλο. Πέθανε σε ηλικία 60 ετών, όταν εγώ μπήκα στην Ιατρική.

Η μάνα μου δούλευε από δεκατριών ετών. Ήταν άντρας και γυναίκα μαζί. Μια γυναίκα χωρισμένη εκείνα τα χρόνια, που να δουλεύει με δύο παιδιά, ήταν πολύ δύσκολο. Το δε διαζύγιο ήταν για την εποχή εκείνη ένα μελανό σημείο. Είναι μια ηρωίδα μάνα που δεν ξανάφτιαξε ποτέ τη ζωή της. Δεν ήθελε επ’ ουδενί να μας αποχωριστεί για να κάνει τη ζωή της. Θυσιάστηκε για τα αγόρια της».

 

https://www.aftodioikisi.gr/koinonia/megali-thlipsi-gia-ton-g-patoyli/