Σ. Καστριώτης - Οδόφραγμα
...........................
Το αντλούν όμως και από ένα τυπικό χαρακτηριστικό: κι αυτή είναι η περίπτωση που μας ενδιαφέρει εδώ. Αυτοαποκαλούνται, παραδείγ- ματος χάρη, οι «φιλαλήθεις»· και είναι η ελληνική αριστοκρατία εκείνη που κατά πρώτο λόγο ονομάζεται έτσι από το στόμα του ποιητή Θέογνη από τα Μέγαρα^'7. n έσθλός^^ που σχηματίστηκε για τη χρήση αυτή σημαίνει σύμφωνα με τη ρίζα της κάποιον που είναι, που έχει πραγματικότητα, που είναι πραγματικός, που είναι αληθινός· ύστερα, μέσω μιας υποκειμενικής μεταστροφής, ο αληθινός γίνεται φιλαλήθης: σ' αυτή τη φάση μετασχηματι- σμού της ιδέας βλέπουμε τον όρο που την εκφράζει να γίνεται σύνθημα και έμβλημα της αριστοκρατίας και να αποκτά πλήρως τη σημασία του «ευγε- νούς», σε αντίθεση προς τον «ψευδολόγο» κοινό άνθρωπο, έτσι όπως τον εν- νοεί και τον εξεικονίζει ο Θέογνις —ώσπου στο τέλος, μετά την παρακμή της αριστοκρατίας, η λέξη χρησιμοποιείται μόνο για να κατονομάζει την ψυ- χική ευγένεια και, ούτως ειπείν, ωριμάζει και γλυκαίνει. Η λέξη κακός^^, ό- πως και η λέξη δειλός^^ (που κατονομάζει τον πληβείο σε αντίθεση προς τον άγαθόν^^) υπογραμμίζει τη δειλία: αυτό ίσως δίνει μια ένδειξη για την κατεύ- θυνση προς την οποία πρέπει να αναζητήσουμε την ετυμολογία της πολυσή- μαντης λέξης άγαθός. Η λατινική λέξη malu^^ (την οποία βάζω δίπλα στηνελληνική μέλας [μαύρος]) μπορεί να προσδιόριζε τον κοινό άνθρωπο ως τον σκουρόχρωμο, προπαντός ως τον μαυρομάλλη («hic niger est» [εδώ είναι μαύρος]^^), ως τον προάριο αυτόχθονα της ιταλικής γης, ο οποίος ξεχώριζε ιδίως από το χρώμα του από την ξανθή ράτσα των Αρίων κατακτητών που έγιναν κύριοί του^^. Τα κελτικά τουλάχιστον μου έδωσαν μια εντελώς όμοια περίπτωση: είναι η λέξη fin (παραδείγματος χάρη στο όνομα Fin-Gat^^), η διακριτική λέξη της αριστοκρατίας, που σημαίνει τελικά τον καλό, τον ευγε- νή, τον καθαρό, και αρχικά τον ξανθό, σε αντίθεση προς τον σκουρόχρωμο, μαυρομάλλη αυτόχθονα κάτοικο. Οι Κέλτες, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν μια ράτσα ολότελα ξανθή"^^· όσο για εκείνες τις ζώνες των σκουρομάλληδων πληθυσμών, που παρατηρούμε στους πιο επιμελημένους εθνογραφικούς χάρτες της Γερμανίας, είναι άδικο να τις αποδίδουμε σε κάποια κελτική κα- ταγωγή ή διασταύρωση, όπως κάνει ακόμη ο Βίρτσοφ'^^: σ' αυτές τις περιο- χές κυριαρχεί μάλλον ο προάριος πλφνομός της Γερμανίας. (Το ίδιο ισχύει για όλη σχεδόν την Ευρώπη: πράγματι, η υποταγμένη φυλή κατέληξε να ξα- ναπάρει το πάνω χέρι, με το χρώμα της, τη βραχύτητα του κρανίου, ίσως α- κόμη και με τα διανοητικά και κοινωνικά ένστικτά της: ποιος μας εγγυάται ότι η μοντέρνα δημοκρατία, ο ακόμη πιο μοντέρνος αναρχισμός και ιδίως ε- κείνη η τάση για «Commune»'^^, για την πιο πρωτόγονη κοινωνική μορφή, τάση κοινή σήμερα σε όλους τους σοσιαλιστές της Ευρώπης, δεν είναι κατ' ουσίαν μια φοβερή αντεπίθεση —^και ότι η φυλή των κατακτητών και των κυρίων, η φυλή των Αρίων, δεν είναι έτοιμη να υποκύψει ακόμη και από ά- ποψη φυσιολογίας'^^;...)
............................
Να λοιπόν τι συνέβη: από τον κορμό αυτού του δέντρου της εκδικητι- κότητας και του μίσους, του εβραϊκού μίσους^'^ —^του πιο βαθιού και υψη- λού μίσους που υπήρξε ποτέ πάνω στη γη, του μίσους που δημιουργεί ιδεώ- δη, του μίσους που μεταπλάθει τις αξίες— ξεφύτρωσε κάτι εξίσου ασύγκρι- το, μια καινούρια αγάπη, το βαθύτερο και εξοχότερο είδος αγάπης —^και α- πό ποιον άλλο κορμό θα μπορούσε να ξεφυτρώσει;...
............................
Δεν είναι ο φόβος, είναι μάλλον το γεγονός ότι τίποτε στον άνθρωπο δεν μας εμπνέει πια φόβο* ότι το σκουλήκι «άνθρωπος» έχει βγει στο προσκήνιο και πληθαίνει· ότι ο «εξη- μερωμένος» άνθρωπος, ο αθεράπευτα μέτριος και ανούσιος άνθρωπος, έχει μάθει να αισθάνεται τον εαυτό του σαν σκοπό και αποκορύφωμα, σαν νόη- μια της ιστορίας, σαν «ανώτερο άνθρωπο»· ναι, ότι έχει κάποιο δικαίωμα να αισθάνεται έτσι, εφ' όσον νιώθει ότι βρίσκεται σε απόσταση από το πλήθος των αποτυχημένων, των αρρωστιάρηδων, των κουρασμένων, των εξαντλη- μένων, από τους οποίους αρχίζει να βρομά η σημερινή Ευρώπη, ως κάτι τουλάχιστον σχετικά καλοσυγκροτημένο/επιτυχημένο, τουλάχιστον ικανό α- κόμη για ζωή, τουλάχιστον καταφατικό προς τη ζωή...
.........................................
Το σύμβολο του αγώνα αυτού, γραμμένο με ευανάγνω- στα γράμματα πάνω απ' όλη τη μέχρι τούδε ιστορία της ανθρωπότητας, εί- ναι «Η Ρώμη εναντίον της Ιουδαίας, η Ιουδαία εναντίον της Ρώμης^^"^»: δεν υπήρξε μέχρι σήμερα συμβάν πιο μεγάλο απ' αυτόν τον αγώνα, αυττ/ντην ε- ρωτηματοθεσία, αυτήν τη θανάσιμη αντίφαση, Η Ρώμη αισθανόταν στον Εβραίο κάτι σαν την ίδια την ίδια την αντιφύση, ένα τέρας, ούτως ειπείν, το- ποθετημένο στους αντίποδές της· στη Ρώμη θεωρούσαν τον Εβραίο «ον απο- δεδειγμένα ένοχο μίσους προς όλο το ανθρώπινο γένος^^^»: και δικαιολογη- μένα, στο μέτρο που έχει κανείς το δικαίωμα να βλέπει τη σωτηρία και το μέλλον του ανθρώπινου γένους στην άνευ όρων κυριαρχία των αριστοκρα- τικών αξιών, των ρωμαϊκών αξιών. Τι αισθάνονταν, από την άλλη μεριά, οι Εβραίοι για τη Ρώμη; Χίλιες ενδείξεις μας επιτρέπουν να το μαντέψουμε· αρκεί όμως να ξαναθυμηθούμε την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το πιο άγριο χαι εκρηκτικό κείμενο που κουβαλά η εκδικητικότητα στη συνείδηση της^^. (Ας μην υποτιμάμε εξ άλλου τη βαθιά λογική του χριστιανικού ενστίκτου, ό- ταν υπογράφει αυτό ακριβώς το βιβλίο του μίσους με το όνομα του αποστό- λου της αγάπης, εκείνου στον οποίο αποδόθηκε εκείνο το ερωτόληπτο-εν- θουσκόδες ευαγγέλιο: υπάρχει κάποιο ποσοστό αλήθειας εδώ, όση λογοτε- χνική παραποίηση κι αν χρειάστηκε για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός.)
........................................
Με μια πιο αποφασιστική, πιο βαθιά έννοια από άλλη φορά, η Ιουδαία νίκησε και πάλι το κλασικό ιδεώδες με την Γαλλική Επανάσταση: η τελευταία πολιτική αριστοκρατία που υπήρχε στην Ευρώπη, η αριστοκρατία του γαλλικού 17ου και 18ου αιώνα, συντρίφτηκε από τα λαϊκά ένστικτα της μνησικακίας^'^ —^ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει πάνω στη γη πιο με- γάλη χαρά, πιο θορυβώδης ενθουσιασμός!
.........................................
Τα αποσπάσματα είνναι από:https://pernoampariza.files.wordpress.com/2013/12/cf86cf81ceafcebdcf84cf81ceb9cf87-cebdceafcf84cf83ceb5-friedrich-wilhelm-nietzsche-ceb6ceaecf83ceb7cf82-cf83ceb1cf81ceafcebaceb1cf82-cebcceb5.pdf
https://odofragma-skas.blogspot.gr/2018/05/blog-post_860.html
...........................
Το αντλούν όμως και από ένα τυπικό χαρακτηριστικό: κι αυτή είναι η περίπτωση που μας ενδιαφέρει εδώ. Αυτοαποκαλούνται, παραδείγ- ματος χάρη, οι «φιλαλήθεις»· και είναι η ελληνική αριστοκρατία εκείνη που κατά πρώτο λόγο ονομάζεται έτσι από το στόμα του ποιητή Θέογνη από τα Μέγαρα^'7. n έσθλός^^ που σχηματίστηκε για τη χρήση αυτή σημαίνει σύμφωνα με τη ρίζα της κάποιον που είναι, που έχει πραγματικότητα, που είναι πραγματικός, που είναι αληθινός· ύστερα, μέσω μιας υποκειμενικής μεταστροφής, ο αληθινός γίνεται φιλαλήθης: σ' αυτή τη φάση μετασχηματι- σμού της ιδέας βλέπουμε τον όρο που την εκφράζει να γίνεται σύνθημα και έμβλημα της αριστοκρατίας και να αποκτά πλήρως τη σημασία του «ευγε- νούς», σε αντίθεση προς τον «ψευδολόγο» κοινό άνθρωπο, έτσι όπως τον εν- νοεί και τον εξεικονίζει ο Θέογνις —ώσπου στο τέλος, μετά την παρακμή της αριστοκρατίας, η λέξη χρησιμοποιείται μόνο για να κατονομάζει την ψυ- χική ευγένεια και, ούτως ειπείν, ωριμάζει και γλυκαίνει. Η λέξη κακός^^, ό- πως και η λέξη δειλός^^ (που κατονομάζει τον πληβείο σε αντίθεση προς τον άγαθόν^^) υπογραμμίζει τη δειλία: αυτό ίσως δίνει μια ένδειξη για την κατεύ- θυνση προς την οποία πρέπει να αναζητήσουμε την ετυμολογία της πολυσή- μαντης λέξης άγαθός. Η λατινική λέξη malu^^ (την οποία βάζω δίπλα στηνελληνική μέλας [μαύρος]) μπορεί να προσδιόριζε τον κοινό άνθρωπο ως τον σκουρόχρωμο, προπαντός ως τον μαυρομάλλη («hic niger est» [εδώ είναι μαύρος]^^), ως τον προάριο αυτόχθονα της ιταλικής γης, ο οποίος ξεχώριζε ιδίως από το χρώμα του από την ξανθή ράτσα των Αρίων κατακτητών που έγιναν κύριοί του^^. Τα κελτικά τουλάχιστον μου έδωσαν μια εντελώς όμοια περίπτωση: είναι η λέξη fin (παραδείγματος χάρη στο όνομα Fin-Gat^^), η διακριτική λέξη της αριστοκρατίας, που σημαίνει τελικά τον καλό, τον ευγε- νή, τον καθαρό, και αρχικά τον ξανθό, σε αντίθεση προς τον σκουρόχρωμο, μαυρομάλλη αυτόχθονα κάτοικο. Οι Κέλτες, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν μια ράτσα ολότελα ξανθή"^^· όσο για εκείνες τις ζώνες των σκουρομάλληδων πληθυσμών, που παρατηρούμε στους πιο επιμελημένους εθνογραφικούς χάρτες της Γερμανίας, είναι άδικο να τις αποδίδουμε σε κάποια κελτική κα- ταγωγή ή διασταύρωση, όπως κάνει ακόμη ο Βίρτσοφ'^^: σ' αυτές τις περιο- χές κυριαρχεί μάλλον ο προάριος πλφνομός της Γερμανίας. (Το ίδιο ισχύει για όλη σχεδόν την Ευρώπη: πράγματι, η υποταγμένη φυλή κατέληξε να ξα- ναπάρει το πάνω χέρι, με το χρώμα της, τη βραχύτητα του κρανίου, ίσως α- κόμη και με τα διανοητικά και κοινωνικά ένστικτά της: ποιος μας εγγυάται ότι η μοντέρνα δημοκρατία, ο ακόμη πιο μοντέρνος αναρχισμός και ιδίως ε- κείνη η τάση για «Commune»'^^, για την πιο πρωτόγονη κοινωνική μορφή, τάση κοινή σήμερα σε όλους τους σοσιαλιστές της Ευρώπης, δεν είναι κατ' ουσίαν μια φοβερή αντεπίθεση —^και ότι η φυλή των κατακτητών και των κυρίων, η φυλή των Αρίων, δεν είναι έτοιμη να υποκύψει ακόμη και από ά- ποψη φυσιολογίας'^^;...)
............................
Να λοιπόν τι συνέβη: από τον κορμό αυτού του δέντρου της εκδικητι- κότητας και του μίσους, του εβραϊκού μίσους^'^ —^του πιο βαθιού και υψη- λού μίσους που υπήρξε ποτέ πάνω στη γη, του μίσους που δημιουργεί ιδεώ- δη, του μίσους που μεταπλάθει τις αξίες— ξεφύτρωσε κάτι εξίσου ασύγκρι- το, μια καινούρια αγάπη, το βαθύτερο και εξοχότερο είδος αγάπης —^και α- πό ποιον άλλο κορμό θα μπορούσε να ξεφυτρώσει;...
............................
Δεν είναι ο φόβος, είναι μάλλον το γεγονός ότι τίποτε στον άνθρωπο δεν μας εμπνέει πια φόβο* ότι το σκουλήκι «άνθρωπος» έχει βγει στο προσκήνιο και πληθαίνει· ότι ο «εξη- μερωμένος» άνθρωπος, ο αθεράπευτα μέτριος και ανούσιος άνθρωπος, έχει μάθει να αισθάνεται τον εαυτό του σαν σκοπό και αποκορύφωμα, σαν νόη- μια της ιστορίας, σαν «ανώτερο άνθρωπο»· ναι, ότι έχει κάποιο δικαίωμα να αισθάνεται έτσι, εφ' όσον νιώθει ότι βρίσκεται σε απόσταση από το πλήθος των αποτυχημένων, των αρρωστιάρηδων, των κουρασμένων, των εξαντλη- μένων, από τους οποίους αρχίζει να βρομά η σημερινή Ευρώπη, ως κάτι τουλάχιστον σχετικά καλοσυγκροτημένο/επιτυχημένο, τουλάχιστον ικανό α- κόμη για ζωή, τουλάχιστον καταφατικό προς τη ζωή...
.........................................
Το σύμβολο του αγώνα αυτού, γραμμένο με ευανάγνω- στα γράμματα πάνω απ' όλη τη μέχρι τούδε ιστορία της ανθρωπότητας, εί- ναι «Η Ρώμη εναντίον της Ιουδαίας, η Ιουδαία εναντίον της Ρώμης^^"^»: δεν υπήρξε μέχρι σήμερα συμβάν πιο μεγάλο απ' αυτόν τον αγώνα, αυττ/ντην ε- ρωτηματοθεσία, αυτήν τη θανάσιμη αντίφαση, Η Ρώμη αισθανόταν στον Εβραίο κάτι σαν την ίδια την ίδια την αντιφύση, ένα τέρας, ούτως ειπείν, το- ποθετημένο στους αντίποδές της· στη Ρώμη θεωρούσαν τον Εβραίο «ον απο- δεδειγμένα ένοχο μίσους προς όλο το ανθρώπινο γένος^^^»: και δικαιολογη- μένα, στο μέτρο που έχει κανείς το δικαίωμα να βλέπει τη σωτηρία και το μέλλον του ανθρώπινου γένους στην άνευ όρων κυριαρχία των αριστοκρα- τικών αξιών, των ρωμαϊκών αξιών. Τι αισθάνονταν, από την άλλη μεριά, οι Εβραίοι για τη Ρώμη; Χίλιες ενδείξεις μας επιτρέπουν να το μαντέψουμε· αρκεί όμως να ξαναθυμηθούμε την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το πιο άγριο χαι εκρηκτικό κείμενο που κουβαλά η εκδικητικότητα στη συνείδηση της^^. (Ας μην υποτιμάμε εξ άλλου τη βαθιά λογική του χριστιανικού ενστίκτου, ό- ταν υπογράφει αυτό ακριβώς το βιβλίο του μίσους με το όνομα του αποστό- λου της αγάπης, εκείνου στον οποίο αποδόθηκε εκείνο το ερωτόληπτο-εν- θουσκόδες ευαγγέλιο: υπάρχει κάποιο ποσοστό αλήθειας εδώ, όση λογοτε- χνική παραποίηση κι αν χρειάστηκε για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός.)
........................................
Με μια πιο αποφασιστική, πιο βαθιά έννοια από άλλη φορά, η Ιουδαία νίκησε και πάλι το κλασικό ιδεώδες με την Γαλλική Επανάσταση: η τελευταία πολιτική αριστοκρατία που υπήρχε στην Ευρώπη, η αριστοκρατία του γαλλικού 17ου και 18ου αιώνα, συντρίφτηκε από τα λαϊκά ένστικτα της μνησικακίας^'^ —^ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει πάνω στη γη πιο με- γάλη χαρά, πιο θορυβώδης ενθουσιασμός!
.........................................
Τα αποσπάσματα είνναι από:https://pernoampariza.files.wordpress.com/2013/12/cf86cf81ceafcebdcf84cf81ceb9cf87-cebdceafcf84cf83ceb5-friedrich-wilhelm-nietzsche-ceb6ceaecf83ceb7cf82-cf83ceb1cf81ceafcebaceb1cf82-cebcceb5.pdf
https://odofragma-skas.blogspot.gr/2018/05/blog-post_860.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου