Το προχώρημα της καταστροφικής ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συσσωρεύει στην Ελλάδα ερείπια για τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, ενισχύει την ανεργία και τις απολύσεις και ωθεί ακόμη περισσότερο στην πολύμορφη υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
Επίσης, με τα τελευταία μεγάλα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν, αφ’ενός μεν με τον αντιασφαλιστικό νόμο καταργεί πλήρως την κοινωνική ασφάλιση, αυξάνει τις εισφορές και συρρικνώνει τις συντάξεις μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων , αφ’ ετέρου δε με το πολυνομοσχέδιο αφαιρεί όλη την δημοσιονομική πολιτική από την αρμοδιότητα της Βουλής με τον περίφημο «κόφτη», καταργεί σε μεγάλο βαθμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία και οργανώνει το ξεπούλημα όλης ουσιαστικά της δημόσιας περιουσίας σε πολυεθνικούς και ντόπιους μονοπωλιακούς ομίλους, αποπτωχεύοντας την χώρα με την ρύθμιση για το διαβόητο Υπερταμείο. Η χώρα πια έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και των μονοπωλιακών ομίλων. Αυτό φάνηκε και με τις πρόσφατες κυρώσεις της Σύμβασης για τα 14 Περιφερειακά Αεροδρόμια και της Σύμβασης για την μεταβίβαση του Ελληνικού στην Lamda Development.
Σε όλα αυτά θα έρθει να προστεθεί το φθινόπωρο ένα ακόμη τσουνάμι αντεργατικών και αντισυνδικαλιστικών μέτρων, τα οποία έχουν συμφωνηθεί ανάμεσα στους Θεσμούς, την ΕΕ και την κυβέρνηση : επαναφορά του λοκάουτ, που καταργήθηκε το 1982, αντιδραστική τροποποίηση του ν. 1264/1982 και των προοδευτικών και φιλεργατικών του προστατευτικών ρυθμίσεων, άνοιγμα στις ομαδικές απολύσεις κλπ. Έχει καταστεί σε όλους μας πια φανερό ότι χρειάζεται το χτίσιμο μιας πλατειάς κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη, τα μισθωτά στρώματα, τα μικροαστικά και αυτοαπασχολούμενα στρώματα, την φτωχή και μεσαία αγροτιά, τους ανέργους, την νεολαίας και το τμήμα εκείνο της διανόησης, το οποίο «δεν σιτίζεται στο πρυτανείο». Μιας συμμαχίας κατά της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού.
Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη άμεση διέξοδος είναι η αναζωογόνηση του μαζικού κινήματος σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η έξοδος από την κοινωνική απάθεια και η συνδικαλιστική συγκρότηση των μισθωτών εργαζομένων αλλά και των αυτοαπασχολούμενων και γενικότερα των πληττόμενων μεσαίων στρωμάτων κατά της νεοφιλεύθερης και αποικιακής κυβερνητικής πολιτικής. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να βγει από το τέλμα της γραφειοκρατικοποίησης, από την λογική των γεφυρών με την εκάστοτε κυβέρνηση, από την λογική του κυβερνητικού και κρατικού συνδικαλισμού, από την λογική των συμβατικών και συμβολικών και μόνο κινητοποιήσεων. Ήδη, αυτό που είδαμε να γίνεται με την «48ωρη της ΓΣΕΕ» που δεν κηρυσσόταν και με την ανύπαρκτη αντιπολίτευση της ΓΣΕΕ στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο ήταν απολύτως ενδεικτικό της υπάρχουσας κατάστασης.
Η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να προχωρήσει σε αντιγραφειοκρατική, αντικυβερνητική και ταξικά προσδιορισμένη κατεύθυνση. Πρέπει να ενισχύσει την δημοκρατία στους εργασιακούς χώρους, να αποδυναμώσει τον επαγγελματικό και καθεστωτικό συνδικαλισμό και τους μηχανισμούς του, να ενισχύσει την πρωτοβάθμια οργάνωση στους χώρους δουλειάς, η οποία στον ιδιωτικό τομέα είναι εξαιρετικά δύσκολη, τον εκδημοκρατισμό των δευτεροβαθμίων και των τριτοβαθμίων οργανώσεων.
Τίποτε από όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει μαζί ή σε συνεργασία με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές του μνημονιακού κυβερνητικού κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Η ταξική ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ και γενικότερα των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αντιμνημονιακής Αριστεράς περνά αναγκαστικά μέσα από τον οργανωτικό συνδικαλιστικό διαχωρισμό με τα στελέχη και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αν και όχι με απλούς εργαζόμενους που παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι δυνατόν να αντιπαλέψεις την κυβερνητική πολιτική μαζί και σε συνεργασία με ανθρώπους που έχουν ταχθεί στελεχικά και κομματικά στην υπηρέτηση της κυβερνητικής πολιτικής και των αντεργατικών και αντιλαϊκών συνεπειών της. Φαινόμενα όπως αυτά της συμπόρευσης κάποιων δυνάμεων της αντιμνημονιακής Αριστεράς με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο τελευταίο συνέδριο του ΕΚΑ δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Ο παραπάνω αναγκαίος πολιτικός και οργανωτικός διαχωρισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα, που πραγματοποιήθηκε ήδη σε πολλές επιστημονικές και επαγγελματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις πχ ΔΣΑ, μηχανικούς κ.λπ., δεν προσκρούει σε καμία περίπτωση στην αυτονομία των μαζικών κινημάτων, την οποία με συνέπεια εδώ και πολλά χρόνια υπηρετούμε.
Πρώτον, διότι η αυτονομία των μαζικών κινημάτων ισχύει πρώτιστα έναντι του κράτους και των μηχανισμών του και της κυβέρνησης και στην συνέχεια έναντι των κομμάτων.
Δεύτερον, διότι η αυτονομία από τα πολιτικά κόμματα δεν σημαίνει αποπολιτικοποίηση και έλλειψη πολιτικών σχεδίων.
Όταν υπάρχουν ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια – π.χ. υπέρ ή κατά των μνημονίων ή της κυβέρνησης -, δεν μπορεί να υποστηριχθεί η παραμονή στην ίδια παράταξη λόγω δήθεν της αυτονομίας του μαζικού κινήματος. Αυτό δεν οδηγεί καθόλου στην αυτονομία του κινήματος αλλά στην αποπολιτικοποίησή του σε όφελος τελικά αυτού που έχει την πολιτική ισχύ, σε όφελος της κυβέρνησης και του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτά απορρέουν από την αλφαβήτα ουσιαστικά της πολιτικής και της κοινωνικής μας εμπειρίας και όχι από κάποιο σύνθετο θεωρητικό σχήμα.
Με βάση αυτές τις σκέψεις χαιρετίζουμε την Πανελλαδική Σύσκεψη για την ταξική ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ, δηλώνουμε ότι θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον αυτήν την πολύ θετική εξέλιξη και χαιρετίζουμε τις εργασίες της, ευχόμενοι κάθε επιτυχία.
ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ
Δημήτρης Μπελαντής, μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Βασίλης Ασημακόπουλος, μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Γιάννης Μπρόκος, μέλος του Δ.Σ. του Οδοντιατρικού Συλλόγου Αθήνας
Γιάννης Πάνου, αρχιτέκτονας μηχανικός, μέλος ΔΕ του ΤΕΕ
http://www.ergasianet.gr/menu-arthra/21154-meta100616-21152
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου