ΤΩΡΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ

(Σαβ. 24/10/15 - 11:35)

Του ΤΑΣΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Οι φρικαλεότητες των οικονομικών πολιτικών που εφαρμόζονται στην κοινωνία μας, θα την σημαδέψουν δυστυχώς για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα. Τις εξελίξεις αυτές, δεν τις έθεσαν βέβαια σε κίνηση οι «αξιότιμοι» καθηγητές της οικονομικής επιστήμης, αλλά οι καπιταλιστές.

Οι οικονομολόγοι απλώς έτρεξαν να στηρίξουν και να τεκμηριώσουν «επιστημονικά» τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Έτσι, ενώ χθες υποστήριζαν «επιστημονικά» χωρίς να δέχονται αντιρρήσεις, ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης το κράτος θα πρέπει να αυξάνει τις δαπάνες του και να μειώνει τους φόρους, σήμερα ισχυρίζονται το ίδιο «επιστημονικά» και σταθερά, ακριβώς το αντίθετο.

Ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης – εθνικές κυβερνήσεις, υπερεθνικές ενώσεις- δεν μένει απαθής «νυχτοφύλακας», αλλά προσπαθεί με κάθε μέσο και τρόπο – και διαθέτει πάρα πολλούς – ναμεταφέρει τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες των μισθωτών και συνταξιούχων. Ν΄ ανοίξει με άλλα λόγια όχι μόνο ομπρέλες αλλά και ολόκληρες σκηνές για να προστατέψει τους κεφαλαιοκράτες από την μπόρα. Η μπόρα ας μουσκέψει και ας παρασύρει τους …άλλους, τους εργαζόμενους και συνταξιούχους.

Η ελληνική κυβέρνηση, με πρόσχημα την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και τηνεξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, προτείνει μονότονα μετά από …«μελέτες»: κόψιμο μισθών και συντάξεων, παραχώρηση στον καπιταλιστικό τομέα κάθε δημόσιας ιδιοκτησίας ή επιχείρησης, κάθε υπηρεσίας κοινωνικής ασφάλισης, υγείας και παιδείας, αύξηση της φορολογίας μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, παροχή «κινήτρων» στο ιδιωτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί φτηνή και χύμα εργατική δύναμη, καταργώντας νομοθετικά το εργατικό «δίκαιο» (συλλογικές συμβάσεις, ωράριο εργασίας, κατώτερο ημερομίσθιο, απολύσεις κ.α.) Κάθε άλλη προσέγγιση θεωρείται «αντιεπιστημονική», «μη εφαρμόσιμη» κτλ.

Και ενώ χτίζει συνειδητά και δραστήρια το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθε-ρισμού, ταυτόχρονα το κόμμα της (ο ΣΥΡΙΖΑ) στην τελευταία απόφαση της Κ.Ε. του, τονίζει ότι «Στόχος μας παραμένει οαπεγκλωβισμός από τις αιτίες που μας οδήγησαν στα μνημόνια, από το οικονομικό και πολιτικόπλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη.»(!)

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ:

Η κυβέρνηση κρίνει σκόπιμο ότι τώρα ήρθε η ώρα της κατεδάφισης της υπάρχουσας κοινωνικής ασφάλισης και της ιδιωτικοποίησής της. Τόσα χρόνια τόσες κυβερνήσεις προετοιμάζονταν, μελετούσαν πρότειναν, άνοιγαν το δρόμο. Σήμερα, ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθούν τα όνειρα των καπιταλιστών.

Ποιο είναι το νέο μοντέλο που θα επιβάλουν ανατρέποντας όλους τους υφιστάμενους «κανόνες δικαίου» που τόσο πολύ αρέσκονταν να διαφημίζουν και να υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν ν αλλάξουν γιατί είναι «νόμοι» του κράτους, όταν το εργατικό κίνημα πάλευε για την μη εφαρμογή τους;

α) το όριο συνταξιοδότησης εκτινάσσεται στα ύψη και χορηγείται στην ηλικία των 67 ετών!

β) το ύψος της σύνταξης θα περιλαμβάνει:

- ένα σταθερό τμήμα σύνταξης ανάξιας λόγου κρατικής φιλανθρωπίας!

- ένα άλλο μεταβλητό τμήμα συμπληρωματικής σύνταξης, που θα προκύπτει από ατομικούς κεφαλοποιητικούς λογαριασμούς με εξευτελιστικά χαμηλά ποσοστά αναπλήρωσης!

Τι σημαίνει κεφαλοποιητικός λογαριασμός; Σημαίνει απλά ότι οι εισφορές θα τζογάρονται στην ιδιωτική χρηματαγορά!

γ) παράδοση στο ιδιωτικό κεφάλαιο όσων θέλουν …κάτι παραπάνω! Σ΄ αυτή την περίπτωση δεν πουλάνε περιουσιακά στοιχεία, ούτε δημόσιες επιχειρήσεις. Απλώς αδειάζουν τη γωνιά για να μπει η λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία.

Η κυβέρνηση, δια μέσου του υπουργού εργασίας της, ο οποίος με τη σειρά του δια μέσου της επιτροπής σοφών, δεν μελετά τα υπαρκτά προβλήματα ούτε προτείνει λύσεις για αυτά. Με διάφορα φτηνά ιδεολογήματα τα διογκώνει και τα χρησιμοποιεί ως απόδειξη ότι οι κοινωνικές ασφαλίσεις είναι καταδικασμένες να καταρρεύσουν.

Οι λόγοι είναι προφανείς: Όσο πιο καταστροφική παρουσιάζουμε την κατάσταση της κοινωνικής ασφάλισης, τόσο πιο εύκολα πείθουμε τον κόσμο για τα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής ασφάλισης!

Συνοπτικά: Το νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αποσκοπεί,

- στην μεταφορά βαρών της κοινωνικής ασφάλισης από τους εργοδότες και το κράτος στουςεργαζόμενους,

- στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών ασφαλίσεων και στην τροφοδότηση της χρηματαγοράς με περισσότερο και φθηνότερο χρήμα.  

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι πού δεν είχαν καμιά πραγματική συμμετοχή σ΄όλο αυτό το «παιχνίδι», πώς αντιμετωπίζουν την υποβάθμιση – καταστροφή της ζωής τους; Οι οργανώσεις τους, συνδικαλιστικές ή κομματικές, τι λένε και κυρίως τι πράττουν για όλα αυτά; Γκρινιάζουν και παρακαλούν το κράτος να τους βοηθήσει; Εμφανίζονται μαχητικές, αλλά δεν κάνουν βήμα γιατί φοβούνται; Συμμετέχουν σε συζητήσεις, αναλύσεις κτλ. αλλά είναι απροετοίμαστες να μπουν στην μάχη; Ποιες είναι τέλος πάντων οι πολιτικές – πρακτικές τους;

Τα λόγια και τα έργα τους, δείχνουν ότι απλά, οι περισσότεροι εργαζόμενοι και οι περισσότερες οργανώσεις τους, «ασπάζονται» την ιδεολογία του κεφαλαίου, που λέει ότι το δικό του συμφέρον είναι και το μοναδικό συμφέρον για όλη την κοινωνία. Πιστεύουν ότι «φταίνε» και αυτοί για την οικονομική κρίση που ξέσπασε. Ότι έχουν κιαυτοί μερτικό ευθύνης και πρέπει να πληρώσουν. Οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, χρόνια στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, έχουν αποδεχτεί ένανυποτελή ρόλο και χρόνια τώρα προσπαθούν να τον κρατήσουν παραχωρώντας ό,τι τους ζητηθεί. Φοβούνται, ότι αν δεν πάει καλά το κεφάλαιο, τότε έχει τη δύναμη και τη τόλμη –γιατί μόνο αυτό είναι ικανό – να πάρει μαζί του και όλους τους …άλλους στην καταστροφή. Έχουν χάσει την πίστη στον εαυτό τους. Παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου τους και ακολουθούν απλά το παιγνίδι του. Δεν μπορούμε όμως να πούμε ότι οι φόβοι τους αυτοί είναι αβάσιμοι. Όσες φορές προσπάθησαν να «παίξουν» αυτόνομα, τιμωρήθηκαν πολύ σκληρά. Αυτό όμως δεν μειώνει καθόλου την ευθύνη των ηγεσιών που πρόθυμα εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς τους σκοπούς, λειαίνουν ή αλλοιώνουν τις έννοιες των βασικών τους λέξεων και παίζουν το παιγνίδι των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ταυτότητα.

Σήμερα οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μια ιδιαίτερη και πρωτότυπη θέση. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τους δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τίποτα, γιατί όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να αποκρούσουν καμία επίθεση, αλλά έχασαν και όλα τα δικαιώματα που είχαν. Έτσι, από δω κα μπρος θα πρέπει να τα διεκδικήσουν οι ίδιοι, για δεύτερη φορά. Το σκηνικό άλλαξε και μαζί του πρέπει να αλλάξει δημιουργικά, αποτελεσματικά και η πολιτική-ιδεολογική πρακτική που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Γιατί δεν έχει καμιά σχέση, το να οργανώνεσαι, να διεκδικείς και να κερδίζεις «κάτι» για πρώτη φορά, με το να «στο παίρνουν» και να προσπαθείς να το ξαναδιεκδικήσεις με το «παλιό οπλοστάσιο», σαν να μην συνέβη τίποτα.      

*μέλος του προεδρείου του ΜΑΧΩΜΕ      

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22491:fotopoulos-prakseis&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278